ΑΠΟΦΑΣΗ της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ

ΑΘΗΝΑ 13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2010

ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

1. Γενικά, το αποτέλεσμα των εκλογών του Καλλικράτη δείχνει ότι βρισκόμαστε στην απαρχή μιας διαδικασίας αλλαγής και τάσης κλονισμού του συσχετισμού των δυνάμεων, ασταθούς και αντιφατικής ακόμα, αλλά σαφώς αναπτυσσόμενης. Με τάσεις γενικευμένης, πλέον, απονομιμοποίησης των αστικών δογμάτων και απόρριψης των επιχειρημάτων εφαρμογής της αντεργατικής πολιτικής του Μνημονίου. Συσσωρεύονται πολιτικοί όροι για μια μαζική κοινωνική, εργατική και λαϊκή έκρηξη αγνώστου ποιότητας, έντασης και διάρκειας. Οι εκλογές του Καλλικράτη αποτύπωσαν κοινοβουλευτικά, με πρωτοφανή, για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα τρόπο, τη βαθιά δυσαρέσκεια, τη μαζική αντίδραση και τη συσσωρευμένη οργή της πλειονότητας των εργαζομένων και της νεολαίας ενάντια στο σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το αστικό πολιτικό σύστημα. Αποτέλεσαν ένα πλήγμα στη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, με έντονα σημάδια απονομιμοποίησής του και με σαφώς αριστερόστροφη ψήφο, όπου ξεχώρισε ποιοτικά η εντυπωσιακή ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Συνολικά, σε μια κρίσιμη συγκυρία, όπου η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πάρει νέα άγρια αντιλαϊκά μέτρα για το 2011, το μήνυμα των εκλογών ήταν καθαρά αρνητικό για την πολιτική της, παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ να παρουσιάσουν ως «νίκη του ΠΑΣΟΚ» δημάρχους και περιφερειάρχες του 15 - 25%.

2. Το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών σηματοδοτεί πρώτα από όλα μια σαφή καταδίκη της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η σαφής πτώση των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ σε όλες τις περιφέρειες και η καταβαράθρωσή του κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες στην Αττική σηματοδοτούν την κραυγαλέα καταδίκη της πολιτικής του. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει σαφέστατο πρόβλημα νομιμοποίησης, θα δυσκολευτεί να περάσει τα νέα μέτρα και σύντομα θα χρειασθεί στην ανάγκη να ζητήσει ενισχύσεις από τον «πάγκο» της αστικής πολιτικής. Βρισκόμαστε στην αρχή μιας μεγάλης κρίσης για το κόμμα αυτό.

3. Νέο στοιχείο των εκλογών είναι ότι την καταδίκη της πολιτικής της κυβέρνησης δεν εισέπραξε ο άλλος πόλος του παλαιού δικομματισμού. Η ΝΔ όχι μόνο δεν αύξησε τις ψήφους της αλλά και οι υποψήφιός της στην Αττική, στην Κ. Μακεδονία και αλλού, εισέπραξαν ποσοστά πολύ χαμηλότερα από τα κοινοβουλευτικά τους ποσοστά. Είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι δεν πείθονται από την «αντιμνημονιακή δημαγωγία» της ΝΔ, που συγκαλύπτει μια εξίσου αντιλαϊκή πολιτική, χωρίς Μνημόνιο και τρόικα.

4. Ταυτόχρονα, είναι θετικό ότι ο «μπράβος του συστήματος», το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, υποχωρεί με σαφήνεια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την περιφέρεια Αττικής, όπου πήρε λιγότερο από τα κοινοβουλευτικά του ποσοστά. Το ΛΑΟΣ χρεώνεται την υποστήριξη του Μνημονίου και των μέτρων που απορρέουν από αυτό, ενώ, όλο και περισσότερο, αποκαλύπτεται η δημαγωγία του και ότι είναι δύναμη του συστήματος.

Η οπισθοχώρηση και διαφαινόμενη κρίση του ΛΑΟΣ, από την άλλη, αφήνει χώρο σε μια νέα, πολύ πιο επικίνδυνη Ακροδεξιά, όπως η φασιστική «Χρυσή Αυγή», που στηρίζεται και στην πολύπλευρη κοινωνική κατάρρευση της μεγαλούπολης για να επεκτείνει τη ρατσιστική, φασιστική και εγκληματική της δράση. Στην εποχή της κρίσης το σύστημα αξιοποιεί την ακροδεξιά, φασιστική και ρατσιστική πτέρυγα για να διχάσει την εργατική τάξη, για να στρέφει την πολιτική συζήτηση όσο γίνεται προς τα δεξιά.

5. Σοβαρότατο στοιχείο αυτών των εκλογών ήταν η μεγάλη αύξηση της αποχής, του λευκού και του άκυρου. Η αύξηση αυτή οφείλεται στην αποχή σημαντικών κομματιών της βάσης κυρίως του ΠΑΣΟΚ, στη γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής και της αντιδραστικής μετεξέλιξής του, αλλά και στην ανεπάρκεια της Αριστεράς. Το στοιχείο που σφραγίζει την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, δεν είναι, κυρίως, η «αμερικανοποίηση» αλλά, περισσότερο, οι αναζητήσεις ενός νέου περιεχομένου και μορφών ανατρεπτικής πολιτικής που δεν ικανοποιούνται. Ωστόσο, κυρίως μέσα στην αποχή, εκφράζονται ταυτόχρονα και συντηρητικές τάσεις απογοήτευσης, αποδοχής του μοιραίου, του αδιεξόδου και ατομικού δρόμου, που αναπτύσσονται ειδικά σε τμήματα της νεολαίας, αλλά όχι μόνο. Οι τάσεις αυτές θα ενισχύονται όσο η αριστερά δεν είναι ικανή να οικοδομήσει τις συλλογικότητες της νέας εποχής, να εμπνέει μεγάλους αγώνες, να συμβάλλει στην συγκρότηση μιας εναλλακτικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής που θα πείθει ότι ο πολιτικός αγώνας και η πολιτική μπορούν να ανατρέψουν την επίθεση και να έχουν επαναστατική προοπτική.

6. Η καταδίκη της πολιτικής του «μνημονίου» και της αντιδραστικής επίθεσης δεν είναι ρηχή και προσωρινή. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι η κυβέρνηση δεν στοχεύει στην «σωτηρία της πατρίδας από το χρέος», αλλά στην σωτηρία των τραπεζών, των ελλήνων και ξένων δανειστών, ότι η «έξοδος από την κρίση» που υπόσχεται είναι μόνο για το κεφάλαιο ενώ καταδικάζει στην φτώχια τους εργαζόμενους, ότι η ΕΕ μαζί με το ΔΝΤ είναι κομμάτι της επίθεσης αυτής, το ίδιο εχθρική και αποκρουστική με αυτό, ότι τελικά το «μνημόνιο» είναι η ελληνική άγρια εκδοχή εισαγωγή σε μιας διεθνή επίθεσης που επιδιώκει να φορτώσει την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού στις πλάτες των λαών.

Αυτό το πολιτικό καταστάλαγμα είναι αποτέλεσμα της σκληρής ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης που διεξάγεται εντός της ελληνικής κοινωνίας και των αγώνων της προηγούμενης περιόδου που τα πολιτικά τους αποτελέσματα «χωνεύονται» σταδιακά στην κοινωνία.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η τάση αυτή είναι σταθερή και «μη αναστρέψιμη». Η διαμαρτυρία που εκφράστηκε στο ψηφοδέλτιο Δημαρά αντανακλά ένα σημαντικό κομμάτι που δεν θέλει να κόψει τους δεσμούς του με το ΠΑΣΟΚ, είναι όμως ανοιχτή τόσο σε μια νέα ενσωμάτωση όσο και στο βάθεμα της διαφοροποίησης. Σε κάθε περίπτωση το αν θα βαθύνει το ρήγμα που άνοιξε και εκφράστηκε και εκλογικά ή θα κλείσει θα κριθεί από την ταξική πάλη. Από την ανάπτυξη ή όχι ενός μαζικού πολιτικού κινήματος ικανού να ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική.

Για τη σταθεροποίηση του συστήματος προωθείται η προετοιμασία «εναλλακτικών λύσεων», όπως κυβερνήσεις προσωπικοτήτων, εθνικής ενότητας κλπ, «λύσεις» στις οποίες δηλώνουν έτοιμες να συμβάλλουν δυνάμεις σαν την «Δημοκρατική Αριστερά» και τους «οικολόγους πράσινους» Οι τάσεις αποσταθεροποίησης κλπ θα οδηγήσουν σε κυβερνητική αδυναμία του ΠΑΣΟΚ για την προώθηση των οποίων δεν αποκλείεται μια νέα προσφυγή και σε έκτακτες εκλογές. Επομένως πρέπει να κινηθούμε στο κίνημα, στα μέτωπα και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποφασιστικά ώστε να αντιμετωπίσουμε τις όποιες εξελίξεις και αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό με όρους κινήματος, πολιτικής -οργανωτικής συγκρότησης του αντικαπιταλιστικού ρεύματος και δυναμώματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

7. Ενισχύθηκαν με σαφήνεια οι δυνάμεις της αριστεράς σε αυτές τις εκλογές. Ιδιαίτερα ποιοτικό στοιχείο αποτελεί η σημαντική άνοδος που γνώρισαν τα αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια που στηρίχτηκαν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις (ΚΟΑ, ανένταχτοι).

Στη σημαντική άνοδο που κατέγραψαν έπαιξαν ρόλο: το αντιΕΕ-αντικαπιταλιστικό στίγμα, το γεγονός ότι είχαν ένα αιχμηρό και ευρύτερα κατανοητό-αποδεκτό πολιτικό πρόγραμμα για την περίοδο, με την κατάθεση μιας σαφέστερης από τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, πολιτικής πρότασης ανατροπής της επίθεσης με επαναστατική προοπτική και τη δημιουργία μιας, ασταθούς ακόμη, αυτοπεποίθησης για την επίτευξη αυτού του στόχου. Ρόλο έπαιξε το θετικό ενωτικό πρόσημο που εκπέμπουν, το ότι κατέβηκαν σε 11 περιφέρειες κι έτσι έδωσε την αίσθηση μιας πανελλαδικής δύναμης, αλληλοτροφοδοτούμενης όμως με διαδικασίες βάσης (κινήσεις πόλης, εργατικά, φοιτητές), το ότι είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε νέες μορφές ανεξάρτητης, ριζοσπαστικής μαζικής δράσης, π.χ. με το συντονισμό των Πρωτοβάθμιων σωματείων και σε αγώνες χώρων. Επίσης, ρόλο έπαιξε το ότι δεν κατέβηκε άλλο ψηφοδέλτιο της μη ενσωματωμένης Αριστεράς και, τέλος, το ότι καλούσαν σε κοινή δράση μέσα στο κίνημα τις δυνάμεις του ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.

Το βασικό στοιχείο της παρέμβασής μας σαν ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ότι επιδιώξαμε με την παρέμβασή μας στις εκλογές να «μπολιάσουμε» το ευρύ, αντιφατικό «αντιμνημονιακό ρεύμα» με βαθύτερα πολιτικά-προγραμματικά, αντικαπιταλιστικά στοιχεία. Να συμβάλουμε στην συγκρότηση ενός πιο μαζικού, πιο συγκροτημένου και συνειδητού αντικαπιταλιστικού πολιτικού ρεύματος, που με την δύναμη, την συγκρότηση κα την ακτινοβολία του θα επιδρά στην κατεύθυνση όλου του αριστερού «αντιμνημονιακού» ρεύματος. Έτσι επιλέχτηκαν περιεχόμενα, πολιτικά συνθήματα («ανατροπή του σφαγείου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ) και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά (π.χ το όνομα «αντικαπιταλιστική ανατροπή» στην Αττική και αντίστοιχα αλλού), που χωρίς να παραγνωρίζουν το Μνημόνιο το υπερέβαιναν, κατευθύνοντας την παρέμβασή μας στην ανατροπή συνολικά της αντεργατικής επίθεσης, σε πιο βαθιά αμφισβήτηση του καπιταλισμού, αναδείχνοντας, έστω και αδύναμα, το δρόμο της επανάστασης και στοιχεία μια νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής.

Αρνηθήκαμε κατηγορηματικά να περιοριστούμε και τελικά να «χαθούμε» σε μια πολιτική αποκλειστικά κατά του Μνημονίου, του δικομματισμού και του Καλλικράτη, σε μια αναιμική υπεράσπιση του πάλαι ποτέ «κράτους πρόνοιας», χωρίς ρήξη με την ΟΝΕ-ΕΕ, χωρίς αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και προοπτική άλλης εξουσίας, χωρίς κριτική στην γραφειοκρατία, μια γραμμή που σε μεγάλο βαθμό και παρά τις διαφορές τους συνωστίστηκαν από τον Δημαρά, μέχρι τον Μητρόπουλο και τον Αλαβάνο.

Η πολιτική αυτή επικοινώνησε με ερωτήματα και ανησυχίες ενός ευρύτερου δυναμικού που μαζικοποιείται στις συνθήκες της κρίσης και της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης. Αγωνιστές των κινημάτων, τμήματα της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ που συνειδητοποιούν τα όρια της πολιτικής των φορέων τους και αναζητούν μια άλλη αριστερά, ακόμα και τμήμα (έστω μικρό) της βάσης του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και ορισμένοι πρώην ψηφοφόροι της ΝΔ, που βρήκαν στα δικά μας ψηφοδέλτια ένα ανεξάρτητο και μαχητικό τρόπο να εκφράσει την απόρριψη της πολιτικής της κυβέρνησης.

Το στοιχείο της προβολής μιας μαχητικής αντικαπιταλιστικής γραμμής, που υπερβαίνει την ρηχή αντιμνημονιακή, ρεφορμιστική γραμμή, αλλά σε επικοινωνία με τα πολιτικά ερωτήματα και τα επίδικα που αναδεικνύονται στις συνειδήσεις των εργαζόμενων σε αυτήν την περίοδο ήταν αυτό που χαρακτήρισε αυτήν την εκλογική μάχη και σφράγισε το αποτέλεσμα των αντικαπιταλιστικών ψηφοδελτίων.

8. Το ΚΚΕ σημείωσε επίσης σοβαρή εκλογική άνοδο. Η άνοδος του ΚΚΕ αντανακλά την ακαταστάλαχτη διάθεση ενός σημαντικού τμήματος των εργαζόμενων για «καθαρές απαντήσεις», για αντι-ΕΕ και αντι-ΓΣΕΕ στάση, για αποχή από τα πολιτικά παιχνίδια. Η διάθεση όμως αυτή μπορεί να γονιμοποιηθεί μόνο στο βαθμό που διοχετεύεται στους αγώνες, με ένα ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα, στην αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζόμενων, στην ανατρεπτική κοινή δράση της αριστεράς, λογική την οποία αρνείται η ηγεσία του ΚΚΕ.

9. Δεν δικαιώθηκε η επιλογή «πασοκοποίησης της Αριστεράς» με την υποταγή του ΣΥΝ σε μια νέα σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, όπως εκφράστηκε με το ψηφοδέλτιο Μητρόπουλου. Η θολή «αντιμνημονιακή ενότητα» από τα πάνω, με παράγοντες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ που δρουν διορθωτικά στην κυβέρνηση, που δεν αμφισβητούν βαθιά και καθαρά την ΕΕ, με μοναδικό όραμα το «ΠΑΣΟΚ του ‘80» δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση στις σημερινές συνθήκες. Φαίνεται ότι η ηγεσία του ΣΥΝ υπερβαίνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα δεξιά, σε μια πιο ανοιχτά σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση με όχημα την «συνάντηση με τον σοσιαλιστικό χώρο».

10. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν κατάφερε να υπερβεί τη θολή αντιμνημονιακή ενότητα, την θεσμική λογική, τη γραμμή μιας επικοινωνιακής «ανατροπής», την έμφαση στον ρόλο προσώπων, την έλλειψη μιας πραγματικής προγραμματικής τομής προς την κατεύθυνση ρήξης με την ΕΕ ή με τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις εντός του συστήματος (π.χ. αναδιάρθρωση του χρέους), και να οικοδομήσει μια αυτοτελή αντικαπιταλιστική φυσιογνωμία.

11. Τα αποτελέσματα του Β’ γύρου των δημοτικών εκλογών επιβεβαιώνουν και από ορισμένες πλευρές βαθαίνουν τα συμπεράσματα του πρώτου γύρου, παρά την γελοία, λυσσαλέα προπαγάνδα των καναλιών που μιλάνε για... επιτυχία της κυβέρνησης. Η εκτίμηση αυτή θεμελιώνεται: στην ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της αποχής σε σχέση με τον πρώτο γύρο, φανερώνοντας την πολιτική αποστροφή του κόσμου, απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ και τους εκλεκτούς τους, που συμμετείχαν στον Β’ γύρο. Στη μεγάλη άνοδο των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων. Στη σχεδόν πλήρη αποτυχία του ΠΑΣΟΚ και των καναλαρχών να εντάξουν, μέσω των «αντιδεξιών» συνθημάτων στα σχέδιά τους τον αριστερό κόσμο και τη διαφοροποίηση από την κυβέρνηση (εκτός από τις περιπτώσεις των Περιφερειών Αττικής και Ιονίων Νήσων, όπου υπήρχαν «αντάρτικα» ψηφοδέλτια από το χώρο του ΠΑΣΟΚ) ενώ παράλληλα δεν εντάχθηκαν στα κάλπικα «αντιμνημονιακά» μέτωπα της ΝΔ. Τέλος η «αλλαγή χεριών» πολλών Δήμων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά, Πάτρα κα δείχνει ότι η δυσαρέσκεια αγκαλιάζει όχι μόνο την κεντρική, αλλά και την τοπική εξουσία.

12. Το κύριο χαρακτηριστικό του επόμενου διαστήματος θα είναι η απότομη κλιμάκωση της επίθεσης με την εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων του Μνημονίου και της ΕΕ. Νέες περικοπές των μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ουσιαστική κατάργηση των ΣΣΕ και της ΕΓΣΣΕ. Μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις. Νέα φοροεπιδρομή και αύξηση του ΦΠΑ. Και όλα αυτά σε ένα κοινωνικό ηφαίστειο όπου 620.000 άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, η ανεργία καλπάζει, ενώ πολλαπλασιάζονται και τα συσσίτια.

Μόνο η πάλη για να ανατραπεί το σφαγείο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, και να πέσει η βαθιά αντιδραστική και αντεργατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ανακόψει την λαίλαπα. Μόνο ο δρόμος της πάλης ενός μαζικού πολιτικού κινήματος με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης σε σύγκρουση με την ΕΕ, το κέρδος και την εξουσία του κεφαλαίου, ανοίγοντας τον δρόμο για την επανάσταση και την εξουσία των εργαζομένων, μπορεί να δώσει απάντηση στην καταστροφική καπιταλιστική κρίση.

13. Για να γινόμαστε πιο πειστικοί και αιχμηροί χρειάζεται να αναπτύξουμε ορισμένα σημεία στην πολιτική μας παρέμβαση:

- Η παρακολούθηση, μελέτη, κριτική και ερμηνεία της συνεχιζόμενης διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, των απότομων περιπλοκών της και των αποτελεσμάτων της, τα οποία σφραγίζουν τη σύγχρονη εποχή και τη σχέση της με τη σύγχρονη εργατική τάξη, με την αντικαπιταλιστική πολιτική τακτική και τη στρατηγική επαναστατική διέξοδο για την κομμουνιστική απελευθέρωση

- Η βαθύτερη διευκρίνιση, ανάπτυξη και προβολή της πολιτικής μας πρότασης για την ανατροπή της επίθεσης και του σφαγείου κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ και κεφαλαίου, η συγκεκριμενοποίηση, εμπλουτισμός και ευέλικτη προσαρμογή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος στις περιπλοκές της κρίσης και στις απότομες αλλαγές της ταξικής πάλης.

- Η σύνδεση της πολιτικής μας και του αντικαπιταλιστικού προγράμματος που προτάσσουμε σήμερα με την εργατική εξουσία, τη νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική. Η σύνδεση αυτή δεν κρίνεται σε μια αναφορά στα κείμενα. Πρόκειται για την ανάγκη να «χρωματίζονται» οι στόχοι από το επαναστατικό και κομμουνιστικό στοιχείο της νέας εποχής, να προβάλλονται ενιαία και όχι αποσπασματικά, αλλά ούτε δογματικά –και άρα αφομοιώσιμα- να φτάνει η κριτική στον καπιταλισμό ως τα βαθύτερα θεμέλιά του (την ατομική ιδιοκτησία, την εκμετάλλευση και την υπεραξία, το αστικό κράτος και πολιτισμό), να προβάλλεται η θέση ότι η ολοκλήρωση αυτού του προγράμματος μπορεί να υπάρξει μόνο με την εργατική εξουσία, με την ανατροπή του καπιταλισμού, με τα βήματα στην κατεύθυνση της πλήρους εργατικής δημοκρατίας και της διεθνιστικής κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

- Η αναβάθμιση των αντιΕΕ στόχων και της αντι-ΕΕ πάλης, η άμεση σύνδεση της εξόδου από την ΟΝΕ με την έξοδο από την ΕΕ, η σύνδεσή τους με μια διεθνιστική αντικαπιταλιστική προοπτική, ειδικά μπροστά στην τεράστιας σημασίας σύνοδο του Δεκεμβρίου, στην οποία πρόκειται να αποφασιστεί η δημιουργία μόνιμου «μηχανισμού πτώχευσης» για την υπαγωγή μιας ολόκληρης σειράς χωρών σε αυτόν, με πρώτη την Ελλάδα.

14. Προϋπόθεση για την ανάπτυξη της πάλης είναι να γίνουν σοβαρά βήματα στην οικοδόμηση σχετικά μαζικών, ανεξάρτητων μορφών ενός νέου, ταξικού εργατικού, πολιτικού κινήματος, που θα υπερβαίνει τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Με αυθεντικά μαζικές, έστω και μειοψηφικές επιτροπές αγώνα, με συντονιστικά σωματείων σε κλάδους και περιοχές, με αγώνα για να ενισχυθεί και να αναβαθμιστεί το «συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα».

Οι μορφές πάλης χρειάζεται να γίνουν πιο μαχητικές, πιο ευρηματικές (π.χ μπλοκάρισμα της παραγωγής και της οικονομίας, όπως στην Γαλλία με το κλείσιμο των διυλιστηρίων κα).

Για το νέο μισθολόγιο στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο πρέπει από τώρα να θέτουμε τη γραμμή μαζικού απεργιακού αγώνα διαρκείας. Ειδικό σχεδιασμό για τις πανεργατικές απεργίες είτε για να γίνουν (π.χ τέλη Νοέμβρη), είτε για να πάρουν έμπρακτα διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά της γραφειοκρατίας (πχ εξαγγελία 48ωρης γύρω από τις 15.12).

15. Δυνάμωμα / ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όλοι κατανοούμε το διαρκώς αυξανόμενο κύρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Υπάρχουν σήμερα χιλιάδες άνθρωποι που προσεγγίζουν την προσπάθειά μας. Είναι για αυτό κρίσιμο ζήτημα να προχωρήσει τώρα η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, η πολιτική-προγραμματική αναβάθμισή της και η τομή στην δημοκρατική λειτουργία με βάση τα μέλη, η ανανέωση του συντονιστικού της κλπ. Αυτός είναι και ο δρόμος για το ξεπέρασμα των σοβαρών προβλημάτων που εμφανίστηκαν προεκλογικά είτε λόγω των γεγονότων της Πάτρας, είτε λόγω της αδυναμίας συνεννόησης σε σειρά περιπτώσεων. Με αυτό τον στόχο ξεκινάμε γύρο συνελεύσεων-εκδηλώσεων για το αποτέλεσμα των εκλογών και την επόμενη μέρα του κινήματος και της αριστεράς, που θα ολοκληρωθούν σε μεγάλη πανελλαδική συνδιάσκεψη, το Γενάρη ή Φλεβάρη του 2011 που θα συγκροτηθεί με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους από διαδικασίες συνελεύσεων.

Το δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι πολιτικές πρωτοβουλίες για την παρέμβαση στην πλατιά συζήτηση που διεξάγεται στον κόσμο του κινήματος και της αριστεράς, η συμβολή σε πολύμορφες διαδικασίες συσπείρωσης όλου αυτού του δυναμικού, ανάπτυξης διαλόγου και κοινής δράσης των αγωνιστών και των ρευμάτων που ενδιαφέρονται για την υπόθεση της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς, θα ενισχύσουν τις διεργασίες προς τον πόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με συμμετοχή χιλιάδων αγωνιστών και τμημάτων της βάσης της ρεφορμιστικής αριστεράς, μετατρέποντας την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε βασική δύναμη και ψυχή αυτής της ευρύτερης διαδικασίας. Με αυτόν τον δρόμο αναπτύσσουμε την ιδέα του αντικαπιταλιστικού-μετώπου, πόλου σε συνθήκες που νέα τμήματα ενδιαφέρονται και στρέφονται προς το εγχείρημα.

16. Συμβολή στην ανάπτυξη, πολιτική εμβάθυνση και υπεράσπιση της αυτοτέλειας των σχημάτων, εργατικών, γειτονιών κλπ, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που παρενέβηκαν στις εκλογές σε Αθήνα, Πειραιά κλπ. Συστηματική αξιοποίηση, αλλά και «αξιοποίηση» των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων για τις ανάγκες της πάλης και με στόχο τη δημιουργία μαζικών οργάνων λαϊκής πάλης σε όσο το δυνατόν περισσότερους Δήμους και σε Περιφέρειες, για την ανατροπή του Καλλικράτη, του Μνημονίου και της τρόικας κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Δημιουργία τμήματος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με τη συμμετοχή ευρύτερων αγωνιστών) για τη στήριξη της παρέμβασης στις Καλλικρατικές δομές.

17. Συστηματικός διάλογος με αγωνιστές, δυνάμεις ή ρεύματα που προβληματίζονται, βλέπουν θετικά και επιδιώκουν να συμβάλλουν στην υπόθεση μιας άλλης αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς.

Πράγματι όλο το τελευταίο διάστημα, περισσότερο από ποτέ ήρθαμε σε επαφή με αγωνιστές, εργαζόμενους, διανοούμενους και αριστερό κόσμο που, κατανοώντας τα αδιέξοδα της πολιτικής των κομμάτων της αριστεράς, βλέπει θετικά την συμβολή του στην υπόθεση μιας άλλης αριστεράς. Αυτοί οι αγωνιστές προέρχονται από το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, την βάση του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ ή των διασπάσεών του και θέλουν με τον τρόπο τους να συμβάλλουν στην υπόθεση μιας άλλης αριστεράς, χωρίς υποχρεωτικά, για την ώρα να ταυτίζονται με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το πρόγραμμά της, Είναι απαραίτητο να συμβάλουμε σε πρωτοβουλίες αυτού του δυναμικού στο εργατικό κίνημα και γενικότερες το αμέσως επόμενο διάστημα.

18. Προώθηση της λογικής της ανατρεπτικής κοινής δράσης της αριστεράς. Βασικό ζήτημα εδώ είναι η προσπάθεια να εκφραστεί μέσα στην πάλη. Στο εργατικό κίνημα για να αποκτάει όλο και περισσότερες δυνατότητες κινητοποίησης (και απεργιακής) ενάντια στη γραμμή και την γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Στο φοιτητικό για να ανατραπεί ο νόμος πλαίσιο μέσα από ένα μαζικό, ενωτικό, δημοκρατικό φοιτητικό κίνημα και το ξεπέρασμα λογικών τύπου ΜΑΣ.

19. Η ανάπτυξη της αυτοτελούς δράσης του ΝΑΡ το επόμενο διάστημα πρέπει να συγκροτηθεί γύρω από τα συγκεκριμένα εκείνα ζητήματα τα οποία αναδείχτηκαν σαν ζητούμενα το προηγούμενο διάστημα

α) Πιστεύουμε ότι το ΝΑΡ πρέπει να συμβάλλει με αναβαθμισμένο τρόπο στην βαθύτερη πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση του αντικαπιταλιστικού ρεύματος και τη σύνδεσή του με τη λογική της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Η συνεισφορά αυτή περνάει για την περίοδο αυτή μέσα από την προώθηση της συνεδριακής δουλειάς, άμεσα από το προχώρημα του σώματος για την καπιταλιστική κρίση και τα βασικά πολιτικά – στρατηγικά συμπεράσματα από αυτήν.

β) Μέσα από αυτήν την διαδικασία και συνολικά μέσα από την προσυνεδριακή δουλειά το ΝΑΡ πρέπει να έρθει αυτοτελώς σε επαφή με τον κόσμο της αριστεράς που αναζητά βαθύτερα στην κατεύθυνση μιας νέας κομμουνιστικής προοπτικής, παίρνοντας πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση.

20. Στην βάση των παραπάνω πολιτικών στοχεύσεων πρέπει το αμέσως επόμενο διάστημα το γραφείο και η ΠΕ του ΝΑΡ να συζητήσουν και να πάρουν μέτρα:

α) Για την άμεση υλοποίηση πολιτικο-οργανωτικών μέτρων στο ΝΑΡ, για την αποφασιστική ενίσχυση της δράσης μας.

Πρώτο ζήτημα εδώ είναι η επανεκκίνηση του σώματος για την κρίση, η άμεση βελτίωση και έγκριση του κειμένου που έχει διαμορφωθεί από την επιτροπή για το πλατύ άνοιγμα της συζήτησης εντός και εκτός ΝΑΡ.

Παράλληλα χρειάζονται επειγόντως και αντίστοιχα οργανωτικά μέτρα (π.χ ενίσχυση γραφείου και ΠΕ, πολύπλευρη και σχεδιασμένη αξιοποίηση του κόσμου που αναδείχθηκε το προηγούμενο διάστημα στις μάχες και στην εκλογική αναμέτρηση, οργάνωση της παρέμβασης σε δήμους- περιφέρειες, αναβάθμιση της πολιτικής παρουσίας και των μετωπικών πρωτοβουλιών κλπ).

β) Αντίστοιχα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: την ανάπτυξη και προβολή μιας συνολικής, βαθύτερα επεξεργασμένης, πολιτικής πρότασης με στρατηγικά στοιχεία στη νέα κατάσταση μετά τις εκλογές και ενόψει της εκτίναξης της επίθεσης και της ταξικής πάλης. Μια πρόταση που θα απευθύνεται στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, σε όλους τους αγωνιστές και στην Αριστερά. Μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να παρουσιάσει το Συντονιστικό σε μεγάλη ανοιχτή εκδήλωση πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, θα συζητηθεί μετέπειτα σε τοπικές και κλαδικές επιτροπές και θα καταλήξει στη συνδιάσκεψη. Στη βάση αυτή θα δοθεί νέα ώθηση στην οικοδόμηση στους κλάδους και την νεολαία, στη δημοκρατική συγκρότηση και λειτουργία της.

γ) Για την ανάπτυξη της δράσης μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, συμπεριλαμβανομένων και των αναγκαίων πρωτοβουλιών για την συσπείρωση ενός πολύ σημαντικού και κρίσιμου δυναμικού αγωνιστών σε μια ανώτερη βάση.

δ) Ειδική πλευρά που απορρέει από όλες τις εξελίξεις είναι οι πρωτοβουλίες γύρω από το δημοκρατικό πρόβλημα της εποχής μας, που οξύνεται από την επίθεση του κεφαλαίου και την πολιτική του διαρκούς Μνημονίου. Το ΝΑΡ, ειδικά για το ζήτημα της Ακροδεξιάς, επισημαίνει ότι αυτή δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια λογική «αντιφασιστικού μετώπου» και «σύγκρουσης των δυο άκρων», στην οποία σπρώχνουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κύκλοι της αστικής πολιτικής.

20.- Με βάση την απόφαση της Π.Ε. και τις ανακοινώσεις ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα αποτελέσματα (Α + Β γύρου) να πραγματοποιηθούν συνεδριάσεις όλων των ΟΒ και των οργάνων ΝΑΡ – νΚΑ το αμέσως επόμενο διάστημα. Η Π.Ε. θα συνεδριάσει πάλι αμέσως μετά για να συγκεντρώσει τη συζήτηση και να καταλήξει σε πιο πλήρες πρόγραμμα δράσης. Σε αυτή τη συνεδρίαση θα καταληχθεί και η πορεία προς το σώμα για την κρίση και το 3^ο συνέδριο της οργάνωσης.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το σημείο 11 για τα αποτελέσματα του β γύρου των εκλογών διαμορφώθηκε από το Γραφείο της ΠΕ στη συνεδρίαση της 15/11/2011.

Η Π.Ε. του ΝΑΡ

Νοέμβρης 2010

Του Δημήτρη Καζάκη*

Η Ιρλανδία βρίσκεται στα πρόθυρα της επίσημης πτώχευσης. Κι αυτό ανεξάρ­τητα από το αν θα λάβει «βοήθεια» ή «στήριξη» από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτή τη στιγ­μή, ανάμεσα στα όργανα της Ε.Ε., τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, τον γερμανικό άξονα στην Ευρωζώνη και τις «αγορές» παίζεται μια παρτίδα πόκερ για πολύ γερά νεύρα. Οι βασικοί παίκτες αυτής της παρτί­δας αδιαφορούν για την τύχη χωρών και λαών. Το ζητούμενο είναι ποιος και με ποιους όρους θα διαχειριστεί τη χρεοκοπία των χωρών της Ευρωζώνης και έτσι θα καθορίσει την τύχη του ευρώ.

Η ιρλανδική κυβέρνηση μέχρις στιγμής εμφανί­ζεται να αρνείται την προσφυγή στον μηχανισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Στα­θερότητας. Το μόνο που φαίνεται να συζητά είναι η χρηματοδότηση από το Ταμείο για τις τράπεζες της, που ομολογουμένως είναι σε άθλια κατάστα­ση. Σύμφωνα με την Irish Independent (15.11), ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας Μπράιαν Λένιχαν θα υποστηρίξει στο Ecofin την ανάγκη χρηματοδότησης μόνο των τραπεζών με 50 έως 80 δισ. ευρώ, για την αποπληρωμή των οποίων θα είναι υπεύθυνες μόνο οι τράπεζες.

Έτσι η κυβέρ­νηση της Ιρλανδίας θέλει να αποφύγει την απευ­θείας χρηματοδότηση του ιρλανδικού κράτους από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό προκειμένου να γλιτώσει ένα Μνημόνιο και μια δανειακή σύμβα­ση τύπου Ελλάδας. Πίσω από αυτή τη διστακτικότητα της ιρλανδι­κής κυβέρνησης βρίσκεται ο φόβος μήπως και «ντροπιαστεί» στη διεθνή κοινότητα, όπως ισχυ­ρίζεται η ίδια. Αυτό που πραγματικά φοβάται εί­ναι ότι θα χάσει κι αυτά τα μηδαμινά περιθώρια ελιγμών και ελευθερίας κινήσεων που είχε μέ­χρι σήμερα εντός του ευρώ. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο θα τη μεταβάλει και επίσημα σε χώρα υπό καθεστώς κηδεμονίας σαν την Ελλάδα.

Κι αυτό ίσως πυροδοτήσει απρόσμενες αντιδράσεις από τον ιρλανδικό λαό, ο οποίος έχει δεχθεί στωικά τα πάνδεινα έως σήμερα, αλλά η κυβέρνηση τρέ­μει το ενδεχόμενο της μετατροπής της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο, κάτι που μπορεί να απο­τελέσει τη θρυαλλίδα των ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων.

Στη σκιά του «όχι»

Το αίμα που έχει χυθεί για την εθνική ανεξαρ­τησία της Ιρλανδίας δεν έχει ξεχαστεί από τον ιρ­λανδικό λαό, όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας τον Ιούνιο του 2008, όπου το 54% των Ιρλανδών είπε «όχι» στην υιοθέτηση της. Το βασικό επιχείρημα που έπεισε την πλειονότητα των Ιρλανδών να καταψηφίσουν την ευρωσυνθήκη ήταν η απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας.

«Μην έχετε καμιά αυταπάτη, αν η Συνθήκη της Λισσαβόνας επικυρωθεί, τότε το κυρίαρχο ανε­ξάρτητο ιρλανδικό έθνος θα πάψει να υπάρχει. Το όνειρο για το "δικαίωμα του λαού της Ιρλανδίας στην κατοχή της Ιρλανδίας και στον απρόσκοπτο έλεγχο των ιρλανδικών πεπρωμένων" ήταν αυτό που τροφοδότησε για αιώνες τους αγώνες που δι­εξήγαγαν οι Θίοντορ Γουλφ Τόουν, Ρόμπερτ 'Εμετ, Πάτρικ Πιρς και Τζέιμς Κόνολι. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται η Συνθήκη της Λισσαβόνας δεν σημαίνει παρά την αποκήρυ­ξη αυτών των αγώνων ανά τους αιώνες», έγραφε στους Irish Times (22.9.2009) ένας από τους πρω­τεργάτες του «όχι» στο δημοψήφισμα της Ιρλαν­δίας.

Φυσικά η Συνθήκη της Λισσαβόνας επιβλήθη­κε παρά και ενάντια στο αποτέλεσμα του δημο­ψηφίσματος. Άλλωστε μετά το ιρλανδικό δημο­ψήφισμα οι προύχοντες και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θεώρησαν ότι ακόμη και η τυπική προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αποτελεί πρό­βλημα και έτσι αρνήθηκαν να ξαναγίνουν δημο­ψηφίσματα στις χώρες - μέλη. Οι λαοί δεν πρέ­πει να έχουν κανέναν λόγο, μόνο οι κυβερνήσεις τους, που ξέρουν πώς να εξαγοράζονται, να πιέ­ζονται, να εκπορνεύονται και γενικά να υποτάσ­σονται πάντα σε συμφέροντα ανώτερα από εκεί­να του απλού κόσμου.

Αυτές είναι οι «δημοκρα­τικές» αξίες της άδολης και άσπιλης Ε.Ε. που επι­βάλλει σήμερα καθεστώτα κατοχής για να προ­φυλάξει τις τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και τις αγορές από τους «διεφθαρμένους» λαούς της Ευρωζώνης. Σήμερα, ύστερα από σχεδόν δυο χρόνια άγρι­ας και αιματηρής λιτότητας υπέρ του ευρώ και στα πλαίσια της Συνθήκης της Λισσαβόνας, το «όχι» αυτό συγκεντρώνει πολύ πάνω από το 70% των Ιρλανδών. Αυτό σκέφτεται η κυβέρνηση της Ιρλανδίας και τρέμει στην ιδέα επιβολής καθε­στώτος ανάλογου με αυτό της Ελλάδας.

Με συναίνεση των δυο μεγαλύτερων κομμά­των Fianna Fail και Fine Gael εφαρμόζεται στην Ιρλανδία ήδη από τις αρχές του 2009 ένα από τα χειρότερα προγράμματα λιτότητας που έχει εφαρμοστεί στην Ευρωζώνη, το οποίο εύστοχα από ορισμένους Ιρλανδούς δημοσιολόγους συγκρίνεται με τη Μεγάλη Πείνα που σάρωσε την Ιρλανδία στις αρχές του 19ου αιώνα με πάνω από 1 εκατομμύριο θύματα.

«Τότε οι αποικιοκράτες αφέντες της Ιρλανδίας αναδιάρθρωσαν μαζικά την εθνική οικονομία μετατρέποντας ουσιαστικά την ιρλανδική εξοχή σε ένα μεγάλο βοσκοτόπι, όπου ένα ζωικό κεφάλαιο για εξαγωγή μπορούσε να βοσκήσει. Τώρα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν εγκατασταθεί στην Πλατεία Μέριον (σ.σ.: εκεί βρίσκεται το κυβερνητικό μέγαρο) για να επιβλέπουν τις πε-ρικοπές στην ιρλανδική οικονομία αξίας 15 δισ. ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια... Ευφυώς η ιρλανδική κυβέρνηση προβλέπει ότι μια τέτοια κοινωνία, με κομμάτια από τα πόδια και τα χέρια της ακρωτηριασμένα, δεν θα χρειάζεται τον ίδιο πληθυσμό. Γι' αυτό άφησε να εννοηθεί ότι 40.000 θα χρειαστεί να μεταναστεύσουν ώστε να διατηρηθεί το επίπεδο της ανεργίας στο σημερινό επίπεδο του 13,8%» (Presseurop, 15.11).

Το βασικό επιχείρημα με το οποίο ο δικομματισμός «έπεισε» τον ιρλανδικό λαό να υπομείνει μέχρι σήμερα αυτό το πρόγραμμα λιτότητας ήταν η διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας.

Με την αμέριστη βοήθεια μιας από τις πιο ξεπουλημένες κεντρικές ηγεσίες συνδικάτων στην Ε.Ε., η οποία τείνει να είναι χειρότερη - αν είναι δυνατόν! - ακόμη και από τη διοίκηση της δικής μας ΓΣΕΕ, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας διατυμπάνιζαν ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρας έπρεπε να ματώσουν γιατί διαφορετικά θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους το ΔΝΤ και η Κομισιόν, με αποτέλεσμα να χαθεί η εθνική κυριαρχία. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη ομιλία της Μέρι Ο'Ρουρκ, ιστορικού ηγετικού στελέχους του κυβερνώντος κόμματος Ranna Fail, στη Λέσχη 1916-1922 με αφορμή τους αγώνες των Ιρλανδών για την εθνική ανεξαρτησία τους:

«Για μια ακόμη φορά το Fine Gael και το Ranna Fail έχουν πολλά που τα ενώνουν. Και τα δυο έχουν πολύ κοντινές θέσεις σχετικά με το πώς μπορούμε με τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσουμε τη χρηματοπιστωτική κρίση, στην οποία βρεθήκαμε. To Fine Gael συμφωνεί με την κυβέρνηση του Ranna Fail σχετικά με το μέγεθος και το εύρος των περικοπών που χρειάζονται. Αυτή την εβδομάδα ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν τόνισε τη σημασία της πολιτικής συναίνεσης πάνω στον προϋπολογισμό. Κάθε μας κίνηση βρίσκεται υπό ενδελεχή εξέταση από τις διεθνείς αγορές χρήματος, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ... Για μια ακόμη φορά η εθνική μας κυριαρχία βρίσκεται σε κίνδυνο. Αν δεν αντιμετωπίσουμε εμείς οι ίδιοι τα δικά μας οικονομικά και δημοσιονομικά προ-βλήματα, οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ θα έρθουν να το κάνουν για μας» (Irish Times, 13.11).

Από κοντά η Ισπανία

Θα αποφύγει η Ιρλανδία την επίσημη πτώχευση; Ανεξάρτητα από το αν υπαχθεί σε καθεστώς επιτήρησης και κηδεμονίας από την τρόικα, η πτώχευση είναι αναπόφευκτη. Είναι απλά θέμα χρόνου. Όχι μόνο για την Ιρλανδία, αλλά και για την Πορτογαλία, όπως φυσικά και για την Ελλάδα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Bloomberg (8/11) στους στρατηγικούς αναλυτές της παγκόσμιας αγοράς, η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ότι μέσα στους επόμενους 12 με 18 μήνες θα αναγκαστεί σε πτώχευση η Ιρλανδία αμέσως μετά την Ελλάδα, ενώ η Πορτογαλία θα βρεθεί στην ίδια θέση. Από κοντά ακολουθεί η Ισπανία, η οποία προς το παρόν επιβιώνει όχι μόνο λόγω της στήριξης των τραπεζών της από την ΕΚΤ, αλλά και από τη μετάθεση μέρους του χρέους της στις εσωτερικές της περιφέρειες.

Έτσι πτώχευσε η Καταλονία και απειλούνται με πτώχευση οι άλλες περιφέρειες, προκειμένου να αποφύγει την πτώχευση η κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας. Ως πότε; Την ίδια τύχη προβλέπουν οι παράγοντες της αγοράς και για την Ιταλία, ενώ πρόσφατα αξιολόγησαν τις προοπτικές της Γαλλίας σε χειρότερο επίπεδο από εκείνο της Χιλής και της Βραζιλίας, που έχουν υποστεί την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον από δυο αναδιαρθρώσεις χρέους (Bloomberg, 14/11).

Όλα αυτά δεν οφείλονται στα εσωτερικά δημοσιονομικά προβλήματα κάθε χώρας, τα οποία είναι παράγωγα της κρίσης, αλλά στην τρομακτική εξάρτηση τους από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κεντρικός τραπεζίτης της Ιρλανδίας φέρεται να είπε πρόσφατα ότι «αν και μπορεί να μην μας αρέσει, πρέπει να ανταποκρινόμαστε άμεσα σε κάθε τι που οι δανειστές αναμένουν και να τους πείθουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κατάσταση όπου το χρέος δεν βρίσκεται εκτός ελέγχου» (Irish Times, 12/11). Όσο κυριαρχεί αυτή η λογική δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία. Οι χώρες θα βυθίζονται μέσα στη χρεοκοπία τους έως ότου η επίσημη πτώχευση (ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη) θα γίνει αναπόφευκτη.

Αναμενόμενη η κατάρρευση του "κέλτικου τίγρη"

Στην Ιρλανδία χρησιμοποιείται το επιχείρη­μα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για να μην τεθεί η χώρα υπό το καθεστώς κη­δεμονίας της τρόικας, ενώ στην Ελλάδα χρη­σιμοποιείται το ίδιο επιχείρημα από τους κυ­βερνώντες για να υποστεί η χώρα και ο λαός της το καθεστώς αυτό.

Είναι μια διαφορά που λέει πολλά για τη σημερινή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, αλλά και για όλους όσοι έχουν ταχθεί υπέρ του μνημονίου. Ωστόσο η κατάρρευση της οικονομίας της Ιρλανδίας ήταν κάτι περισσότερο από αναμε­νόμενο. Κι αυτό γιατί στηρίχθηκε στη λογική της προσέλκυσης κεφαλαίων από το εξω­τερικό, πάνω στην οποία στήριξε ολόκληρη την ανάπτυξη της, σε βάρος των εσωτερικών αναγκών της οικονομίας και της κοινωνίας της. Οικονομίες σαν κι αυτήν δεν είναι παρά διάττοντες αστέρες στο παγκόσμιο στερέ­ωμα των αγορών. Ανατέλλουν και δύουν το ίδιο απότομα στην πρώτη ιδιοτροπία ή σύ­σπαση της διεθνούς αγοράς κεφαλαίων.

Τη δεκαετία πριν από την παγκόσμια κρίση η Ιρλανδία ήταν το «οικονομικό θαύμα» που χαρακτηρίστηκε Κέλτικη Τίγρης. Οι ρυθμοί ανόδου και οι πολιτικές της Ιρλανδίας αποτε­λούσαν παράδειγμα για όλους. Η χώρα προ­κειμένου να προσελκύσει ξένες επενδύσεις μείωσε τους συντελεστές φορολογίας των πολυεθνικών γύρω στο 12%, ενώ παραχώ­ρησε φορολογική ασυλία στα επαναπατρι­ζόμενα κέρδη και στα αποθεματικά που υπο­τίθεται ότι προορίζονταν για επιχειρηματική έρευνα και ανάπτυξη.

Ταυτόχρονα ελαστικοποίησε και απελευθέρωσε πλήρως τις εργα­σιακές σχέσεις, καθήλωσε τους μισθούς και τροφοδότησε αφειδώς μέσω του κρατικού προϋπολογισμού και των τραπεζών της με φθηνό χρήμα τις πολυεθνικές που ήθελαν να φτιάξουν εργοστάσια στην Ιρλανδία.

Καταστροφική «εξωστρέφεια»

Το αποτέλεσμα ήταν όντως να προσελκύ­σει τις περισσότερες ξένες επενδύσεις, κυ­ρίως από τις ΗΠΑ, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης. Υπήρξε ο αγαπη­μένος προορισμός κυρίως των αμερικάνικων πολυεθνικών για φορολογική ασυλία. Όλα αυτά βέβαια είχαν το τίμημα τους. Η μαζική ανεργία ποτέ δεν τιθασεύτηκε, η φτώχεια έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα, ενώ ο εξαγωγικός προσανατολισμός της οικονομίας στη βάση των ξένων επενδύσεων αποδυνάμωσε εντελώς την εσωτερική αγορά και ζήτηση της οικονομίας. Ταυτόχρονα ενθαρρύνθηκε η τραπεζική κερδοσκοπία, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι πολυεθνικές και να αντληθούν κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές.

Έτσι η Ιρλανδία έφτασε στο σημείο στις παραμονές της παγκόσμιας κρίσης να έχει τράπεζες με χρέος 10 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο το γεγονός ότι η Ιρλανδία ήταν η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης που επλήγη καίρια από την παγκόσμια κρίση. Οι πολυεθνικές απέσυραν τα κεφάλαια τους και ανέστειλαν τη λειτουργία τους, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και μια οικονομία χωρίς την απαιτούμενη εσωτερική παραγωγική βάση για να αντιδράσει στην κρίση.

Οι τράπεζες της Ιρλανδίας βρέθηκαν επίσης σε πλήρη αδυναμία να χρηματοδοτηθούν από τις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου και έτσι ανέλαβε το κράτος να τις χρηματοδοτεί εκδίδοντας συνεχώς νέα ομόλογα και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος του. Τέλος, η ανάγκη υποστήριξης του ευρώ καταδίκασε την Ιρλανδία σε μια διαρκή λιτότητα και δραστικές περικοπές, προκειμένου να πειστούν οι αγορές ότι το ευρώ παραμένει «ισχυρό» και έτσι να συνεχίσουν να αποδέχονται κρατικά, τραπεζικά και επιχειρηματικά ομόλογα της Ευρωζώνης.

Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της χρεοκοπίας της Ιρλανδίας, η οποία απειλεί σήμερα να μετεξελιχθεί σε επίσημη πτώχευση.

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα

Γιατί όμως οι χώρες της Ευρωζώνης βρίσκο­νται στην πρώτη γραμμή της χρεοκοπίας; Τον λόγο τον εξηγεί αρκετά καλά ο γνωστός αναλυτής Μάρσαλ Άουερμπακ: «Ολόκληρο το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Νομισμα­τικής Ένωσης είναι χάλια. Όλα τα μέλη της Ευρωζώνης είναι παγιδευμένα μέσα σ' αυτό το νομισματικό τερατούργημα, συμπεριλαμ­βανομένης και της Γερμανίας. Η Γερμανία μπορεί να κατοικεί στη σουίτα του ρετιρέ, αλλά αυτή βρίσκεται σ' ένα άθλιο και ετοι­μόρροπο μοτέλ» (Naked Capitalism, 8/11).

Στο ίδιο πνεύμα κι ένας από τους πιο γνωστούς οικονομικούς σχολιαστές του Bloomberg, ο Μάθιου Λιν, έγραφε πρό­σφατα: «Ποιος έχει σειρά; Πρώτα η Ελλάδα βάρεσε κανόνι. Τώρα η Ιρλανδία είναι στα πρόθυρα μιας διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όταν αυτό θα συμβεί, θα ακούσουμε πολλά καθησυχαστικά λόγια για το πώς η μόλυνση σταμάτησε, για το πώς η Ευρωζώνη έχει τε­θεί σε πιο στέρεη βάση και το κοινό νόμισμα σώθηκε, θα υπάρξει πολύ μεγάλη ρητορική για τη σπουδαιότητα του ευρωπαϊκού σχεδί­ου. Αυστηρές καταδίκες των κερδοσκόπων θα ακουστούν σε ολόκληρη την ήπειρο.

Μην πιστέψετε ούτε λέξη. Το ευρώ έχει μετατρα­πεί σε μηχανή χρεοκοπίας. Μόλις οι αγορές τελειώσουν με την Ιρλανδία, θα γυρίσουν απλά την προσοχή τους στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και κατόπιν στην Ιταλία και στη Γαλλία. Υπάρχει μια διαδικασία ντόμινο σε λειτουργία και ύστερα από κάθε διάσωση, τα ρήγματα στο εσωτερικό του ευρώ όλο και διευρύνονται» (Bloomberg, 16/11).

Συνέργεια

Η «διάσωση» της Ιρλανδίας - όπως κι αν γίνει, όποια μορφή κι αν πάρει - θέτει εκ των πραγμάτων θέμα άμεσης πτώχευσης της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χρεοκοπημένων χωρών της Ευρωζώνης. Τα γερμανογαλλικά σχέδια για τροποποίηση της ευρωσυνθήκης για να επιτρέπεται η «ελεγχόμενη πτώχευση» αυτών των χωρών είναι ακόμη στα χαρτιά.

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Γι' αυτό και όποιος δεν τοποθετείται απέναντι στο ενδε­χόμενο της άμεσης πτώχευσης, όποιος δεν μιλά ανοιχτά και ξεκάθαρα για την ανάγκη να απαλλαγεί η χώρα από το καθεστώς χρεοκοπίας, από το τοκογλυφικό χρέος και το δόκανο του ευρώ, ώστε να γλυτώσει τα πολύ χειρότερα, τότε γίνεται εκ των πραγμάτων συνεργός. Όσες δικαι­ολογίες κι αν εφευρίσκει, όσες εθνικές, πατριωτικές και ταξικές φανφάρες κι αν παιανίζει.

Ο Δ. Καζάκης είναι οικονομολόγος-αναλυτής και το κείμενο του δημοσιεύτηκε στο "Ποντίκι" 18/11

Η μερκελ με"μητρικη" στοργη στο απροσάρμοστο

Ανακοίνωση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 7 Νοέμβρη

Thursday, 11 November 2010 08:00

Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να πείσει για το αντίθετο, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν ένα σαφές μήνυμα καταδίκης της πολιτικής της, της πολιτικής του Μνημονίου ΕΕ-ΔΝΤ και των αντιλαϊκών μέτρων. Όση «δημιουργική λογιστική» κι αν επιστρατεύουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, η απώλεια 1.200.000 ψηφοφόρων, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009, δεν κρύβεται. Όσο κι αν προσπαθούν να ερμηνεύσουν την αυξημένη αποχή ως «παθητική συναίνεση», γνωρίζουν πολύ καλά ότι, παρά τους πρωθυπουργικούς εκβιασμούς, το «μήνυμα» είναι σαφές: η πολιτική του Μνημονίου, η πολιτική που βυθίζει το λαό στη φτώχεια και την ανεργία, η αναίρεση εργατικών κατακτήσεων στο βωμό του να βγει το κεφάλαιο αλώβητο από την κρίση του, είναι καταδικασμένα στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Είναι ακριβώς το ίδιο μήνυμα που στέλνουν από πέρσι οι απεργίες, οι εργατικές συνελεύσεις και πορείες, οι απεργίες, οι κλαδικοί αγώνες, οι αντιστάσεις στις γειτονιές, οι αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις. Η καταδίκη της κυβέρνησης αντανακλά βαθύτερες πολιτικές μετατοπίσεις στους εργαζόμενους και το λαό. Σημαντικά τμήματα της κοινωνίας έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κυβέρνηση δεν θέλει «να σώσει την χώρα», αλλά τις Τράπεζες, τους Έλληνες και ξένους δανειστές τοκογλύφους. Ότι το «ξεπέρασμα της κρίσης» του καπιταλισμού, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, γίνεται με καύσιμο τα λαϊκά δικαιώματα. Ότι η κυβερνητική πολιτική οδηγεί έτσι και αλλιώς σε μια «προγραμματισμένη χρεωκοπία». Ότι η ΕΕ είναι πρωτοπόρος στην επίθεση και όχι αρωγός για «το ξεπέρασμα της κρίσης». Η καταδίκη της κυβέρνησης και η πολιτική της κόπωση αντανακλά την απονομιμοποίηση της κυβερνητικής προπαγάνδας, την υπονόμευση του «μονόδρομου» που προσπαθούν και ιδεολογικά να επιβάλλουν. Πιστεύουμε ότι οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και πολλοί αγωνιστές, με την τεκμηριωμένη κριτική και τις θέσεις τους, έχουν συμβάλλει σημαντικά σε αυτή την απονομιμοποίηση. Μετά από τέτοια σαφή καταδίκη, είναι προκλητικές οι δηλώσεις Παπανδρέου και άλλων στελεχών ότι «επιβραβεύτηκε η πολιτική τους» και ότι θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να «σώσει» τη χώρα από την κρίση! Επιβεβαιώνεται ότι η αστική στρατηγική σήμερα στην Ελλάδα έχει χαράξει έναν «μονόδρομο» για την έξοδό της από την κρίση, που περνά μέσα από τη συντριβή κάθε εργατικού και λαϊκού δικαιώματος. Ήδη από την επαύριο των εκλογών έχουν αρχίσει να συζητιούνται τα νέα μέτρα που θα αποφασιστούν με την έλευση της Τρόικα στις 15/11: μισθοί κάτω από τα όρια της (εξευτελιστικής) συλλογικής σύμβασης, ξεπούλημα κάθε δημόσιου αγαθού, νέα αφαίμαξη μισθωτών και συνταξιούχων, οικονομικός στραγγαλισμός της δημόσιας εκπαίδευσης, υγείας, ασφάλισης, κόψιμο κοινωνικών παροχών, απολύσεις και από τον δημόσιο τομέα. Η εφαρμογή του Καλλικράτη ήδη σημαίνει χιλιάδες απολύσεις στους Δήμους, οικονομικό στραγγαλισμό και υποβάθμιση κάθε κοινωνικής παροχής (παιδικοί σταθμοί, Κέντρα Υγείας, ΚΑΠΗ κ.λπ.). Το ξεπούλημα της ΔΕΗ και το ξεθεμελίωμα του δημόσιου πανεπιστημίου βρίσκεται στην προμετωπίδα των αλλαγών που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα. Ο μόνος τρόπος για να τους εμποδίσουμε είναι οι μαζικοί ανυποχώρητοι αγώνες. Η δημαγωγική καταδίκη του Μνημονίου από τη ΝΔ δεν έπεισε τον λαό. Όσο κι αν προσπαθεί η ηγεσία της να πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με το κυβερνητικό παρελθόν της αντιλαϊκής λαίλαπας, όσες κορώνες κι αν εκτοξεύει ενάντια στο Μνημόνιο, είναι σαφές ότι η ΝΔ στοιχίζεται πίσω από την ίδια πολιτική της επίθεσης στους εργαζόμενους, των ιδιωτικοποιήσεων, των απολύσεων και του αυταρχισμού. Γι’ αυτό συνέχισε την ελεύθερη πτώση που ξεκίνησε στις βουλευτικές του 2009, χάνοντας επιπλέον 560.000 ψηφοφόρους. Η τακτική καταψήφισης του Μνημονίου δεν είναι παρά μια αντιπολιτευτική τακτική, που συνοδεύεται από την υπερψήφιση όλων των μέτρων που το συνοδεύουν και την κριτική στην κυβέρνηση για «ατολμία στις μεταρρυθμίσεις»! Ούτε τα ακροδεξιά δεκανίκια της πολιτικής του Μνημονίου δεν κατάφεραν να καρπωθούν την «υπεύθυνη» στάση στήριξης της κυβέρνησης. Αντιθέτως, η πτώση του ποσοστού του ΛΑΟΣ και η απώλεια 170.000 ψήφων, ακόμα και εκεί που είχε αυξημένες δυνάμεις όπως στην Μακεδονία, δείχνουν ότι το μπλοκ του Μνημονίου χάνει όλο και περισσότερο τα στηρίγματά του. Είναι οι πρώτες εκλογές στην Ευρώπη όπου η ακροδεξιά καταγράφει σημαντική υποχώρηση! Ωστόσο, η κρίση του ΛΑΟΣ αναγκάζει το σύστημα σε στήριξη και «νομιμοποίηση» μιας άλλης ακροδεξιάς, πολύ πιο επικίνδυνης και επιθετικής, που επωάζεται εδώ και χρόνια στους σκοτεινούς μηχανισμούς του κράτους. Αυτό εκφράζει το ποσοστό του ψηφοδελτίου της φασιστικής Χρυσής Αυγής και η εκλογή Μιχαλολιάκου στο Δήμο της Αθήνας, παρότι στο «φούσκωμα» του ποσοστού συνέβαλε και η στήριξη του ΛΑΟΣ στη φθαρμένη υποψηφιότητα Κακλαμάνη. Η μάχη για να πετάξουμε τους φασίστες έξω από τα συμβούλια και τους δρόμους αναβαθμίζεται και μπορεί να κερδηθεί στηριγμένη στον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών και την κοινή δράση όλης της Αριστεράς. Συνολικά, οι δυνάμεις του καθεστωτικού τόξου και του Μνημονίου σημείωσαν αισθητή υποχώρηση. Η αύξηση της αποχής, του λευκού και του άκυρου αντανακλά την αυξανόμενη απαξίωση και απόρριψη ενός πολιτικού σκηνικού σε κρίση και αντιδραστική μετάλλαξη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τέτοιες εκλογικές συμπεριφορές δεν εμπεριέχουν και στοιχεία αδιεξόδου και αποπολιτικοποίησης. Την αποχή πρέπει να την αφουγκραστεί και η Αριστερά, αφού σε ένα βαθμό αποτυπώνει και την απογοήτευση εξαιτίας της αδυναμίας της Αριστεράς να συγκροτήσει εναλλακτική αντικαπιταλιστική λύση. Η πολιτική αστάθεια για την κυρίαρχη τάξη θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα, ειδικά στο έδαφος των τεράστιων προβλημάτων που δημιουργεί η κρίση και η αντίσταση του κινήματος από τα κάτω. Γι αυτό συζητούνται σενάρια με στόχο την σταθερότητα του συστήματος και της κλιμάκωσης της επίθεσής του, μέσα από κυβερνήσεις «προσωπικοτήτων», «εθνικής ενότητας», ή άλλες παρόμοιες εκδοχές. Σε τέτοια σενάρια και λογικές εντάσσει τον εαυτό της και η Δημοκρατική Αριστερά, που σε αυτές τις εκλογές απέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη διάθεσή της να επιτελέσει συμπληρωματικό προς το ΠΑΣΟΚ ρόλο. Με τη στήριξη κοινών υποψηφίων με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και την ανοιχτή στήριξη Σγουρού στο δεύτερο γύρο, δείχνει ότι βασική της προτεραιότητα είναι η ένταξή της στις εφεδρείες που αναζητά το σύστημα για τα σενάρια της επόμενης μέρας, μαζί με το νέο κόμμα της Ντ. Μπακογιάννη. Συμπληρωματικό ρόλο στο σκηνικό έχουν και οι Οικολόγοι Πράσινοι, με την ενσωμάτωση της αριστερόστροφης ψήφου σε πιο ανώδυνα και φιλικά προς κυβερνητικές λύσεις πλαίσια. Ελπιδοφόρο μήνυμα ήταν ότι οι εκλογές υπήρξαν αριστερόστροφες: με τη συνολική άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς –και κυρίως τη σημαντική ενίσχυση των ποσοστών της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η άνοδος αυτή είναι δείγμα ότι υπάρχουν βαθύτερες διαθέσεις στους εργαζόμενους και την νεολαία για ένα νέο γύρο αναμέτρησης με την κυρίαρχη πολιτική. Η άνοδος του ποσοστού και των ψήφων του ΚΚΕ εκφράζει τη διάθεση ενός κόσμου που παλεύει και αναζητά καθαρές θέσεις ενάντια σε κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ, ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό και αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα. Η διάθεση αυτού του κόσμου μπορεί να βρει θετική διέξοδο μέσα από την κοινή δράση στον δρόμο, στα Σωματεία, στις συνελεύσεις, για την οικοδόμηση ενός ενωτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, την κοινή δράση της αριστεράς, το διάλογο των μαχόμενων δυνάμεων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στο σήμερα χωρίς να παραπέμπει τα πάντα στη λαϊκή εξουσία του αύριο, ανάγκες που όμως παραγνωρίζει ή στέκεται αντίθετη η ηγεσία του ΚΚΕ. Η επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΝ για «άνοιγμα στον σοσιαλιστικό χώρο» δεν έπεισε τον κόσμο της Αριστεράς, ούτε όμως και τη βάση του ΠΑΣΟΚ, όπως φάνηκε από τη στασιμότητα του αποτελέσματος. Η θολή αντιμνημονιακή ενότητα από τα πάνω, με παράγοντες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ που καλούν την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική, με εμμονή στις αυταπάτες για τον χαρακτήρα του ευρώ και της ΕΕ, με μοναδικό όραμα το «κράτος πρόνοιας» και το «σοσιαλδημοκρατικό συμβόλαιο του ’80», χωρίς αναφορές και γείωση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με επικέντρωση στα πρόσωπα και στα δημοσκοπικά ποσοστά, δεν μπορεί να αποτελεί τη μάχιμη απάντηση της Αριστεράς σήμερα. Η ηγεσία του ΣΥΝ, ακόμη και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, επιμένει στον ίδιο δρόμο, μιας πιο ανοιχτά σοσιαλδημοκρατικής φυσιογνωμίας με όχημα το «άνοιγμα στον σοσιαλιστικό χώρο» αναιρώντας τις όποιες ριζοσπαστικές κατακτήσεις του ρεύματος αυτού, θυσιάζοντας ακόμη και το ίδιο το μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ και απογοητεύοντας το ριζοσπαστικό δυναμικό που είχε στοιχηθεί στο εγχείρημα αυτό. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν κατάφερε να πείσει, για παρόμοιους λόγους: η θολή αντιμνημονιακή ή αντινεοφιλεύθερη ενότητα, η έμφαση στα πρόσωπα και όχι στις συλλογικές διαδικασίες, ο βερμπαλισμός στις εξαγγελίες χωρίς πραγματική τομή στο πολιτικό πρόγραμμα προς την κατεύθυνση ρήξης με την ΕΕ ή με τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις εντός του συστήματος (π.χ. αναδιάρθρωση του χρέους), η απουσία σαφούς αντικαπιταλιστικού προτάγματος σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, και η συνακόλουθη αδυναμία να αιτιολογηθούν οι διάφορες πολιτικές του επιλογές είναι εμφανές ότι δεν εξυπηρετούν την αναγκαία απεύθυνση της Αριστεράς. Τα αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια, που στήριξαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς καθώς και εκατοντάδες αγωνιστές, κατέγραψαν σημαντικά ποσοστά στις 11 περιφέρειες που κατέβηκαν. Πανελλαδικά έφτασαν κοντά στις 100.000 ψήφους και ποσοστό περίπου 2%, καταγράφοντας άνοδο κατά 75.000 ψήφους περίπου (σε σχέση με τις 24.700 ψήφους των βουλευτικών εκλογών του 2009). Κερδίζουν έδρες σε 7 από τις 11 Περιφέρειες που κατέβηκαν ενώ αντίστοιχα θετικά αποτελέσματα κατέγραψαν και δεκάδες αντικαπιταλιστικά και ριζοσπαστικά αριστερά δημοτικά σχήματα σε όλη την Ελλάδα, κάτι που αποτυπώνεται και στην εκλογή δημοτικών συμβούλων σε περισσότερους από 12 Δήμους της χώρας. Τα αποτελέσματα αυτά, αλλά και οι εκατοντάδες αγωνιστές που στρατεύτηκαν στο εγχείρημα σε κάθε γωνιά της χώρας, δείχνουν ότι δημιουργείται ένα αριστερό αντικαπιταλιστικό πολιτικό ρεύμα σε όλη την Ελλάδα, ένας υπαρκτός και υπολογίσιμος πόλος στην κοινωνία και την Αριστερά. Οι απόψεις που επιμένουν στην αντικαπιταλιστική ανατροπή του σφαγείου κυβέρνησης-ΕΕ- ΔΝΤ, που διαλέγουν το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, που επιδιώκουν σε αυτήν τη βάση την κοινή δράση της αριστεράς, που αρνούνται τις λογικές της συναλλαγής, κερδίζουν έδαφος μέσα στην κοινωνία. Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που επιμένει με σαφήνεια στην παύση πληρωμών και τη διαγραφή του ληστρικού χρέους, την έξοδο από το ευρώ και τη ρήξη με την ΟΝΕ-ΕΕ, την εθνικοποίηση των Τραπεζών με εργατικό έλεγχο, την αναδιανομή του πλούτου σε βάρος του κεφαλαίου, την υποστήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων, την συνολική κριτική στον καπιταλισμό από τη σκοπιά της προοπτικής της εξουσίας των εργαζομένων, μπόρεσε να συναντηθεί με τις αγωνίες μισθωτών, εργατών, νέων, ανέργων, συνταξιούχων, αγωνιστών της αριστεράς, όλων εκείνων που αναζητούν μια διαφορετική διέξοδο από αυτή που τους προσφέρει η κρίση του συστήματος –αποδεικνύοντας ότι η αναζήτηση για την αντικαπιταλιστική αριστερά που απαιτεί η εποχή μας είναι όσο ποτέ επίκαιρη. Κατάφερε να εκφράσει ένα σημαντικό δυναμικό των αγώνων, ένα σημαντικό τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ που αναζητούσε μια ριζική κριτική στην κυβέρνηση, αλλά και τις αναζητήσεις εξίσου σημαντικών τμημάτων της βάσης της Αριστεράς ανεξάρτητα από το αν αυτές εκφράστηκαν με πληρότητα στις εκλογές. Με αυτή την έννοια το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί δικαίωση του ενωτικού εγχειρήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δικαίωση των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών και της ίδιας της επιλογής συγκρότησής της. Χαιρετίζουμε όλους και όλες τους συντρόφους και συντρόφισσες μέσα κι έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έδωσαν και την εκλογική μάχη με αποφασιστικότητα και ζωντάνια την εκλογική μάχη. Μαζί ξεπεράσαμε όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες της «Καλλικράτειας» γραφειοκρατίας και των οικονομικών φραγμών. Μαζί απευθυνθήκαμε σε χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους από την βάση του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, ανθρώπους με τους οποίους βρεθήκαμε μαζί και στις μάχες ενάντια στο σφαγείο κυβέρνησης –ΕΕ-ΔΝΤ. Η εμπιστοσύνη που έδειξε ο κόσμος της αριστεράς και του κινήματος, αλλά και ευρύτερα οι εργαζόμενοι και οι νέοι στα ψηφοδέλτια της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε αυτές τις εκλογές, μας γεμίζει ευθύνες. Έχουμε συναίσθηση των αδυναμιών, των παραλείψεων και των αντιφάσεών μας και θέλουμε να τις ξεπεράσουμε μαζί με τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε, στην προοπτική της δημιουργίας μιας μεγάλης αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής αριστεράς. Έχουμε βαθιά συναίσθηση του γεγονότος ότι οι 100.000 ψήφοι αποτελούν περισσότερο μια «ευκαιρία» και μια δυνατότητα για να συνεχίσουμε από καλύτερη θέση αυτήν την προσπάθεια. Ξέρουμε ότι η εμπιστοσύνη αυτή μπορεί να βαθύνει και να γίνει συστράτευση με την προϋπόθεση όλοι και όλες μαζί να μπορέσουμε την επόμενη μέρα: - Να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση κινήματος ανατροπής αυτής της πολιτικής, να αποδείξουμε στην πράξη την διαφορετική παρουσία μας μέσα στους χώρους δουλειάς, σε άρρηκτη σχέση με τους εργαζόμενους, σε ρήξη με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Να συμβάλουμε στους αγώνες της νεολαίας. Να συμβάλλουμε στις μάχες ενάντια στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Στους αγώνες μέσα στα τοπικά κινήματα και τις γειτονιές, υποτάσσοντας σε αυτό το σκοπό και την παρουσία μας στα Δημοτικά και τα Περιφερειακά Συμβούλια. - Να συμβάλλουμε στην ανατρεπτική κοινή δράση της Αριστεράς στο κίνημα, αλλά και στην ανάπτυξη μορφών διαλόγου με κάθε αγωνιστή ή ρεύμα που θέλει να συμβάλλει στην συγκρότηση μιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. - Να συμβάλουμε στην ενίσχυση και την ανάπτυξη των αντικαπιταλιστικών και ριζοσπαστικών σχημάτων στους χώρους δουλείάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, τόσο όσων προϋπήρχαν όσο και όσων δημιουργήθηκαν τώρα, να συμβάλουμε στην ενδυνάμωση της αντικαπιταλιστικής τους κατεύθυνσης με σεβασμό στην αυτοτέλειά τους. - Να ανοίξουμε ακόμα περισσότερο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να κερδίσουμε χιλιάδες νέα μέλη στις γραμμές της, με στόχο το ρίζωμα και την ενίσχυση των δικτύων της αντίστασης και της κλιμάκωσης των αγώνων μέσα σε κάθε γειτονιά πανελλαδικά, μέσα στους χώρους δουλειάς και τη νεολαία. - Να επιμείνουμε στην αναζήτηση της επαναστατικής θεωρίας και πράξης που απαιτεί η εποχή μας στην πορεία οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας, της νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής. Όλα τα παραπάνω περνούν σε σημαντικό βαθμό μέσα από το βάθεμα της δημοκρατικής συζήτησης και συγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να έχουν τον πρώτο λόγο για το βάθεμα των συμφωνιών, το πλάτεμα της απεύθυνσης, με κάλεσμα σε όσους κοιτούν με ενδιαφέρον το εγχείρημα να συνδιαμορφώσουν την κατεύθυνση και τη δράση μας το επόμενο διάστημα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες σύνθεσης. Αυτός είναι και ο καλύτερος δρόμος για να ξεπεραστούν προς τα μπρος τα σοβαρά προβλήματα που αναδείχτηκαν στην προεκλογική περίοδο. Η επόμενη μέρα των εκλογών δεν είναι ίδια για το κίνημα και την Αριστερά. Ανεβάζει τον πήχη για τη συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα για την ανατροπή του Μνημονίου και συνολικά του σφαγείου κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Με πρώτο σταθμό τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, που φέτος αποκτά μια διαφορετική επικαιρότητα με την έλευση της Τρόικα στις 15/11 και το νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων που θα αναγγελθεί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί: - τη Δευτέρα 15/11, 5.30 μμ ΕΜ Πολυτεχνείο, στην πορεία που καλούν ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων μαζί με φοιτητικούς συλλόγους ενάντια στην έλευση της Τρόικα στην Αθήνα. - την Τρίτη 16/11, 6.00 μμ ΜΑΧ, σε μεγάλη πολιτική εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΕΜ Πολυτεχνείο στην Αθήνα (ανάλογες εκδηλώσεις θα γίνουν και σε άλλες πόλεις). - την Τετάρτη 17/11, καλούμε όλο το λαό να διαδηλώσει στη φετινή πορεία για τα 33 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, επικαιροποιώντας τα συνθήματα της εξέγερσης ενάντια στη σύγχρονη κοινοβουλευτική χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και των υποστηριχτών τους, με τα μπλοκ των σωματείων και των συλλόγων και τα πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο δεύτερος γύρος θα δοθεί στους αγώνες! Εκεί δίνουμε το ραντεβού σε όσους και όσες στήριξαν την αντικαπιταλιστική αριστερά, αλλά και σε όλο το λαό. Στο δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών καλούμε να μαυριστούν ξανά οι πολιτικοί εκφραστές του Μνημονίου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και του Καλλικράτη, δηλαδή οι υποψήφιοι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και τα δεξιά ή αριστερά δεκανίκια τους. Η πολιτική τους θα ανατραπεί στους δρόμους, με ανυποχώρητους αγώνες που έδειξαν ότι μπορούν να νικάνε. Σε εκείνους τους Δήμους όπου στον δεύτερο γύρο των εκλογών υπάρχουν συνδυασμοί από το χώρο της Αριστεράς (ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει κριτικά εκείνους τους συνδυασμούς, που με το πρόγραμμα και τη δράση τους, και παρά τις αντιφάσεις, έχουν δείξει ότι τοποθετούνται ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και αντιπαλεύουν τα μικρά ή μεγάλα τοπικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Η κριτική στήριξη δεν αναιρεί την πεποίθησή μας ότι στο πλαίσιο του Μνημονίου και του Καλλικράτη δεν υπάρχουν περιθώρια για εναλλακτικές εκδοχές φιλο-λαϊκής διαχείρισης στους Δήμους, ούτε για μετατροπή τους σε θεσμούς λαϊκής αυτοδιαχείρισης. Με την επιλογή μας αυτή επιδιώκουμε, πάνω από όλα, να συμβάλουμε στην κοινή δράση της Αριστεράς στο μαζικό-λαϊκό κίνημα για την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.Ούτως ή άλλως η απάντηση είναι στους αγώνες: τόσο οι αιρετοί εκπρόσωποι όσο και οι υπόλοιποι και υπόλοιπες αγωνιστές και αγωνίστριες της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα βρεθούμε απέναντι σε κάθε επιλογή τοπικών αρχών για απολύσεις, περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις ή εμπορευματοποίηση δημόσιου χώρου, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Το Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 11 Νοέμβρη 2010

ΝΑΡ: για τα αποτελέσματα των εκλογών και τη μάχη του 2ου γύρου

10.11.10

Τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δείχνουν ότι η προσπάθεια ωμού εκλογικού εκβιασμού των εργαζομένων από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για υποταγή στα αντεργατικά μέτρα, πέφτει στο κενό. Η μεγάλη εκλογική πτώση του ΠΑΣΟΚ, η μη επιβράβευση του ΛΑΟΣ, που πρωταγωνιστεί στο ρόλο του μαντρόσκυλου της χούντας κυβέρνησης – ΕΕ -ΔΝΤ, και η αδυναμία της ΝΔ να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, σηματοδοτούν την αναστάτωση του πολιτικού σκηνικού από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικά αποδυναμωμένη, γεγονός που μπορεί και πρέπει να πυροδοτήσει μια νέα αυτοπεποίθηση για την αντεπίθεση του μαζικού κινήματος. Στο εκλογικό αποτέλεσμα καταγράφεται μια σημαντική στροφή προς τα αριστερά, με ιδιαίτερο ποιοτικό στοιχείο την ενίσχυση των ρευμάτων με έντονο αντι-ΕΕ προσανατολισμό και τη μεγάλη άνοδο των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, όπως αυτό εκφράστηκε με την ενίσχυση των ψηφοδελτίων που υποστήριξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε 11 περιφέρειες και πολλούς δήμους. Οι 100.000 περίπου ψήφων που συγκέντρωσαν τα αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια (ποσοστό 2% πανελλαδικά), αποτελούν ένα άλμα προς τα μπρος για την επαναστατική αριστερά που πρέπει να σταθεροποιηθεί και να βαθύνει κοινωνικά και πολιτικά. Το θετικό αυτό αποτέλεσμα πιστώνεται στο σύνολο των εργαζομένων και αγωνιστών της Αριστεράς που επέλεξαν αυτά τα ψηφοδέλτια. Η ψήφος αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα συμφωνία με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και γενικά την πολιτική της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά αποτελεί τιμητική υποστήριξη και συμβολή στην ευρύτερη προσπάθεια για μια μαχόμενη Αριστερά, πρωτεργάτη και συνοδοιπόρο των λαϊκών αγώνων. Η αυξημένη αποχή, καθώς και η εκτίναξη του ποσοστού των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων, εμπεριέχει τάσεις συνολικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, αμφιβολίας για την αποτελεσματικότητα της κοινοβουλευτικής ψήφου και του ρόλου των κομμάτων. Εκφράζει τάσεις συμβιβασμού και απογοήτευσης, αποπολιτικοποίησης και ατομικής λύσης. Σημαντικό ποσοστό όμως αυτής της εκλογικής στάσης, ιδιαίτερα στην νεολαία, έχει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και αποτελεί μορφή κριτικής και προς την αριστερά. Στην παρούσα φάση, η αυξημένη αποχή πέραν των γενικών τάσεων, αποτέλεσε και μια επιπλέον έκφραση της απόρριψης των εκλογικών διλημμάτων που έθεσε το ΠΑΣΟΚ δια του πρωθυπουργού. Το Νέο Αριστερό Ρεύμα χαιρετίζει όλα τα μέλη και τους φίλους της οργάνωσης, καθώς και τους συντρόφους της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, για τη συμβολή τους στη μάχη, όπως και το σύνολο των οργανώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους ανένταχτους αγωνιστές, που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους σε δύσκολες συνθήκες. Η επόμενη μέρα είναι μέρα μεγάλων ευθυνών και αυξημένων απαιτήσεων. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων για την ανατροπή της επίθεσης και το άνοιγμα του δρόμου για μια επαναστατική τομή: - με την εμβάθυνση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος και παράλληλα την ανάδειξη της επικαιρότητας μιας νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής στενά δεμένης με τους μεγάλους αγώνες του σήμερα. - με την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος και την υπέρβαση του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, - την ενίσχυση του πολιτικού ρόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, το δυνάμωμα, πολιτική ωρίμανση και δημοκρατική τομή στην λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, - το άνοιγμα μιας βαθύτερης συζήτησης ιδιαίτερα με εκείνον τον κόσμο των αγώνων και των αγωνιστών από την βάση της αριστεράς που προβληματίζονται για τους δρόμους οικοδόμησης μιας άλλης αριστεράς και συμβολής στην υπόθεση μιας νέας κομμουνιστικής προοπτικής, - την ανάδειξη της επικαιρότητας του κομμουνισμού και της ανάγκης επαναθεμελίωσής του - με την αναγκαία ανατρεπτική κοινή δράση και μια νέα προωθητική συνάντηση του συνόλου των δυνάμεων της Αριστεράς, στο επίπεδο του μαζικού λαϊκού κινήματος. Στον δεύτερο γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, μπορεί και πρέπει να σταλεί ένα νέο ισχυρό μήνυμα δίδυμης καταδίκης των υποψήφιων διαχειριστών του μνημονίου και γενικότερα της πολιτικής της ΕΕ και του κεφαλαίου. Το ΝΑΡ καλεί σε αποφασιστική καταψήφιση και πολιτική καταδίκη τόσο των κυβερνητικών υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ και των διάφορων συμπράξεών τους με δυνάμεις του ΣΥΝ ή άλλες, όσο και των υποκριτικών δήθεν ‘’αντι-μνημονιακών’’ ψηφοδελτίων που υποστηρίζει η ΝΔ, που επιχειρεί να εκμεταλλευτεί λαθραία την λαϊκή δυσαρέσκεια. Στις περιπτώσεις όπου στον δεύτερο γύρο υπάρχουν ψηφοδέλτια υποστηριζόμενα από το ΚΚΕ ή δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι προϊόντα συναλλαγής με το ΠΑΣΟΚ ή/και τη ΝΔ και δεν έχουν με τα προγράμματα ή και την ως τώρα στάση τους δείξει σημάδια συναλλαγής με τα τοπικά ή άλλα συμφέροντα, καλούμε τους εργαζόμενους και τους αγωνιστές της αριστεράς, να τοποθετηθούν ενεργά με κριτήριο την καταψήφιση των υποψηφίων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και την ενίσχυση των προϋποθέσεων για μια λαϊκή και αριστερή αντεπίθεση. Η στάση μας αυτή αποτελεί ανοιχτό κάλεσμα για κοινή δράση της αριστεράς σε ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που θα διεκδικεί την ενωτική συστράτευση των εργαζομένων για ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης. Η κατεύθυνση αυτή είναι ασύμβατη με λογικές διαχείρισης και εφαρμογής της κυρίαρχης πολιτικής στο επίπεδο των δήμων. Οι πολιτικοί στόχοι για έξοδο από ΟΝΕ/ευρώ και αποδέσμευση από την ΕΕ και άρνηση του επαχθούς ιμπεριαλιστικού χρέους, είναι, μεταξύ άλλων, αναγκαίοι όροι για την επιβίωση των εργαζομένων και της νεολαίας στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Απευθύνουμε ανοιχτή και δημόσια πρόσκληση για κοινό βηματισμό και διάλογο όλων των αριστερών και κομμουνιστών. Για την ανατρεπτική κοινή δράση ενάντια στο σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, την αναζήτηση του επαναστατικού δρόμου ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική και την κοινωνική χειραφέτηση. Με ένα άλλο πολιτικό πολιτισμό, συντροφικότητας και αλληλεγγύης, μακριά από λογικές αριστερού εμφυλίου. . Νέο Αριστερό Ρεύμα, 10 Νοέμβρη 2010