Μπέρλοχτ Μπρεχτ : “Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι, κηρύχνουν τη λιτότητα”

Μπέρλοχτ Μπρεχτ

Ένα ποίημα του Μπ. Μπρεχτ που γράφτηκε το 1939 – Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να είχε γραφτεί στις μέρες μας. Η διαχρονικότητα του περιεχομένου είναι συγκλονιστική…

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Πώς ν’αναρωτηθούν πού’θε έρχονται
Και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα
Δεν τά’χουν ακόμα δει
Όταν σημαίνει η ώρα τους

Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί
Γι’αυτό που είναι ταπεινό
Ποτέ δεν θα υψωθούν

Το ημερολόγιο
Δεν δείχνει ακόμα την ημέρα
Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες
Είναι ανοιχτές
Κάποια απ’ αυτές θα σφραγιστεί
Μ’ έναν σταυρό

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Πόλεμος και ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά
Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από την μάνα
έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά
ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Μιλάνε για ειρήνη
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος
Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Καταριούνται τον πόλεμο
Διαταγές για επιστράτευση
Έχουν υπογραφεί

Στον τοίχο με κιμωλία γραμμένο
Θέλουνε πόλεμο
Αυτός που το΄χε γράψει
Έπεσε κι όλας

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Να ο δρόμος για τη δόξα
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε
Να ο δρόμος για το μνήμα

Τούτος ο πόλεμος που έρχεται
Δεν είναι ο πρώτος
Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι
Στους νικημένους ο φτωχός λαός
Πέθαινε απ’ την πείνα
Στους νικητές ο φτωχός λαός
Πέθαινε το ίδιο

Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή
Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός

Νύχτα
Τ’ανδρόγυνα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους
Οι νέες γυναίκες θα γεννήσουν ορφανά

Στρατηγέ το τανκς σου
Είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα
Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται οδηγό

Στρατηγέ το βομβαρδιστικό
Είναι πολυδύναμο
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο
Κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται πιλότο

Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ
Ξέρει να πετάει
Ξέρει και να σκοτώνει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-ξέρει να σκέφτεται

Μπέρτολντ Μπρεχτ-”Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου”
(Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)

Η ΔΙΑΜΑΧΗ ΚΚΕ-ΑΝΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 20ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ. ΜΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ

Posted on Ιανουαρίου 3, 2012 by Η Κόκκινη Σημαία

Posted on 3 Ιανουαρίου, 2012 6:32 μμ by iguana

Τα γεγονότα της 20ης Οκτωβρίου και η διαμάχη ΚΚΕ – αναρχίας. Μια ψυχαναλυτική οπτική

Το κείμενο ανήκει σε φίλο του μπλογκ, που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του και ανέβηκε με τη βοήθεια του Iguana

Με το ξεκίνημα της χρονιάς ο Παραλληλογράφος εξασφάλισε και σας παρουσιάζει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην σύντομη ιστορία του: την αποκλειστική συνέντευξη με τον διάσημο Γάλλο ψυχίατρο και ψυχαναλυτή δόκτωρα Jean-Marie Jam’enfou. Ο δρ. Ζαμ’ενφού, γνωστός τόσο για το κλινικό όσο και για το ακαδημαϊκό του έργο, είναι σήμερα ομότιμος καθηγητής ψυχαναλυτικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Παρί Κατόρζ (Paris XIV) και επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστημιακό ινστιτούτο του Τρολλεβόργου (Trolleborg) της Σουηδίας. Διατέλεσε επί σειρά ετών διευθυντής της λακανικής Σχολής του Φροϋδικού Αιτίου (École de la Cause Freudienne) και είναι γνωστός στο ευρύ κοινό από το πολύπλευρη συγγραφική του δραστηριότητα. Στην παρούσα συνέντευξη ο δρ. Ζαμ’ενφού καταθέτει τη δική του νηφάλια και πάντα επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη για τις διαμάχες που ταλανίζουν το κίνημά μας.

Π: Κύριε καθηγητά ξεκινώντας θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε πώς γίνεται να γνωρίζετε όλες αυτές τις λεπτομέρειες για το κίνημα στην Ελλάδα.

Ζ: Θα σας εξηγήσω. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο ενός παγκόσμιου ενδιαφέροντος και μιας παγκόσμιας ανησυχίας, θα έλεγα, λόγω αυτής της οικονομικής κρίσης που κανείς δεν ξέρει ακόμα που θα οδηγήσει. Είναι και το γεγονός – και αυτό είναι κάτι που αποκαλύπτω για πρώτη φορά δημόσια – ότι έχω και εγώ, όπως και ο Πρόεδρός μας Νικολά Σαρκοζί, μία γιαγιά από τη Θεσσαλονίκη. Οι ελληνικές ρίζες μου είναι λοιπόν που με κάνουν να παρακολουθώ τόσο συστηματικά την ελληνική επικαιρότητα και να μπορώ να σχηματίζω άποψη έχοντας πλήρη θα έλεγα πληροφόρηση.

Π: Οπότε θα έχετε πληροφορηθεί για το κίνημα των Αγανακτισμένων, τις Γενικές Απεργίες, την κατάρρευση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, την ανάδειξη στην Πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου …

Ζ: Όλα αυτά τα γνωρίζω και τα παρακολουθώ αλλά το στοιχείο στο οποίο θέλω να επικεντρώσω, γιατί νομίζω ότι συγκεντρώνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από ψυχαναλυτικής πλευράς, είναι αυτή η διαμάχη στους κόλπους του ίδιου του κινήματος και στον οξύ τρόπο με τον οποίο εκφράστηκε στη διαδήλωση της 20ης Οκτωβρίου. Νομίζω ότι εδώ εκδηλώνεται ένα σύμπτωμα, κάτι βαθύ που ανάγεται στην πρώιμη παιδική ηλικία των υποκειμένων, που πρέπει να αντιμετωπιστεί πριν η παθογένεια αυτή εξαπλωθεί και προκαλέσει περισσότερα προβλήματα.

Π: Κύριε καθηγητά εννοείτε δηλαδή ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας χρειάζεται ψυχανάλυση;;; Θα σας κατηγορήσουν ότι συκοφαντείτε και αποπροσανατολίζετε …

Ζ: Κοιτάξτε δεν λέω αυτό. Ας φύγουμε λίγο αγαπητέ μου από το πεδίο του Φαντασιακού (Imaginaire) και ας περάσουμε στο πεδίο του Συμβολικού (Symbolique). Το Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως και κάθε υποκείμενο, συγκροτεί την ταυτότητά του απέξω, από μία εικόνα στην οποία αντικατοπτρίζεται. Η εικόνα που σχηματίζει το υποκείμενο για τον εαυτό του είναι αδρανής και άκαμπτη και πρέπει να περάσει στο χώρο του λόγου, να συμβολοποιηθεί, να διατυπωθεί με λέξεις για να μπορεί να αναλυθεί και να εξελιχθεί.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Είναι σαφές ότι το ΚΚΕ στο πλαίσιο του κινήματος είναι η Πατρική Φιγούρα. Είναι αυστηρό και σοβαρό. Εργάζεται στην παραγωγή. Έχει μουστάκι. Ξυπνάει νωρίς και επιπλέον σε επιπλήττει αν και εσύ δεν ξυπνάς νωρίς. Καταλαμβάνει όλο τον χώρο. Και πάνω απ’ όλα είναι αυτό που θέτει τον Κανόνα στην Επιθυμία. Αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει και το πρωινό της 20ης Οκτωβρίου. Η αναρχία εκδήλωσε σε ένα πρώτο επίπεδο την επιθυμία να κινηθεί προς το κτίριο του Κοινοβουλίου και να (τις) παίξει με τους μπάτσους και έγινε ότι έγινε.

Π: Αν το ΚΚΕ είναι η Πατρική Φιγούρα, η αναρχία τι είναι;

Ζ: Μα φυσικά το παιδί! Ατίθασο και άμυαλο, επικαλείται την επιθυμία να πάει στη Βουλή να βρει τους μπάτσους για να επιτεθεί στην πραγματικότητα στον Οιδιπόδειο Ανταγωνιστή. Κομβικός εδώ είναι ο ρόλος της μητέρας.

Π: Μπορούμε δηλαδή να εντοπίσουμε και Μητρική Φιγούρα στο κίνημα;

Ζ: Η απάντηση είναι ναι, μπορούμε να την εντοπίσουμε στο πρόσωπο της υπόλοιπης αριστεράς και βασικά του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αξίζει εδώ να τονίσουμε το ρόλο της Μητρικής Φιγούρας: αν ο Πατέρας είναι αυτός που θέτει τον Κανόνα στην Επιθυμία, η Μητέρα συμβολίζει την αγάπη χωρίς προϋποθέσεις. Δυστυχώς η αριστερά δεν ανταποκρίθηκε σωστά στον ρόλο της. Αντί να βγάζει ανακοινώσεις και να καταδικάζει το παιδί, όφειλε να το περιβάλει με αγάπη.
Στη σχέση μητέρας (υπόλοιπη πλην ΚΚΕ αριστερά) – παιδιού (αναρχία) αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο, γιατί είναι καθοριστική για την ερμηνεία μας. Το παιδί ήδη από την πιο πρώιμη φάση της ανάπτυξής του προσκολλάται στη μητέρα, γρήγορα όμως διαπιστώνει ότι η μητέρα αποτελεί υποκείμενο ανεξάρτητων επιθυμιών. Τότε το παιδί επιδιώκει να κατακτήσει ολοκληρωτικά την προσοχή της, να παραστήσει την ίδια την επιθυμία στη μητρική φαντασίωση. Ότι και να κάνει όμως πάντα διαπιστώνει ότι υπάρχει κάτι που εξακολουθεί να κινητοποιεί την μητρική επιθυμία, κάτι που ξεπερνάει το παιδί και το κατέχει κάποιος άλλος, ο Οιδιπόδειος Ανταγωνιστής (το ΚΚΕ). Αυτό το «κάτι» είναι που ο Jacques Lacan ονόμασε Φαλλό (Phallus). Στην περίπτωσή μας ο Φαλλός είναι ο κόσμος, οι μάζες. Η μητέρα στρέφεται προς τον πατέρα αναζητώντας τον Φαλλό, προς μεγάλη απογοήτευση του παιδιού που συγκρίνοντας τον φαλλό του με τον Φαλλό του πατέρα αρχίζει να αναπτύσσει τον Φόβο του Ευνουχισμού (Peur de la Castration).

Π: Και που οδηγεί ο φόβος του ευνουχισμού την αναρχία κύριε καθηγητά;

Ζ: Μα που αλλού, στην εξέγερση ενάντια στην Πατρική Φιγούρα! Αυτός είναι και ο λόγος που επιτέθηκε με τέτοια λύσσα ενάντια στον Πατέρα την 20η Οκτωβρίου. Όσοι δεν διαθέτουν τα αναλυτικά εργαλεία της ψυχανάλυσης αδυνατούν να ερμηνεύσουν αυτή τη συμπεριφορά και αναρωτούνται: μα καλά αν δεν ήταν εκεί το ΚΚΕ η αναρχία τι θα έκανε, θα έμπαινε στη Βουλή; Την προηγούμενη μέρα δηλαδή που δεν ήταν γιατί δεν μπήκε κλπ. Στην πραγματικότητα το παιδί δεν θέλει να φτάσει στη Βουλή, θέλει να απομακρύνει τον Οιδιπόδειο Ανταγωνιστή και να παραμείνει μόνο του με τη Μητέρα του όπως ήταν μια μέρα πριν, στις 19 του Οκτώβρη.
Όπως συνηθίζω να λέω και στις παραδόσεις μου στο Πανεπιστήμιο του Trolleborg, πρόκειται για κλασσική περίπτωση Μετάθεσης (Déplacement). Μια επιθυμία που για κάποιο λόγο είναι απαγορευμένη από το Υπερεγώ –και τέτοια είναι κατ’ εξοχήν η αιμομικτική επιθυμία προς τη Μητέρα- για να περάσει από τον έλεγχο της εσωτερικής λογοκρισίας υπόκειται στη διαδικασία της μετάθεσης, το φορτίο αυτής της απαγορευμένης επιθυμίας μετατίθεται σε κάτι άλλο που σε μια πρώτη ανάγνωση είναι ψυχικά αδιάφορο. Έτσι και η επιθυμία προσκόλλησης στη Μητέρα μετατίθεται σε επιθυμία επίθεσης στο Κοινοβούλιο.

Π: Εντάξει λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι. Τότε ποια μπορούμε να πούμε ότι είναι η λύση στο πρόβλημα;

Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ

Ζ: Μα ο πολιτισμός αγαπητέ μου! Ο οποίος μπορεί κατά τον Sigmund Freud να αποτελεί πηγή δυστυχίας (Das Unbehagen in der Kultur) αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και τη διέξοδο στα προβλήματα που ταλανίζουν το παιδί. Το ταμπού της αιμομιξίας, η παραίτηση δηλαδή του παιδιού από τα αιμομικτικά αντικείμενα μπορεί να έχει το τίμημα του Συμβολικού Ευνουχισμού (Castration Symbolique) σύμφωνα με τον Jacques Lacan, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και μία συνθήκη sine qua non στη συγκρότηση της ανθρώπινης υποκειμενικότητας.
Με πιο απλά λόγια το παιδί οφείλει να αποδεχτεί τον Κανόνα στην Επιθυμία και όσο και να αγαπάει τη Μητέρα, να αποδεχτεί ότι αυτή σεξουαλικά ανήκει στον Πατέρα και να στρέψει αλλού το σεξουαλικό του ενδιαφέρον. Στην αντίθετη περίπτωση το τίμημα είναι φοβερό: το παιδί δεν κατορθώνει ποτέ να ξεκολλήσει από τη μητέρα και να ταυτιστεί με τον πατέρα και η συνεπαγόμενη καθήλωση (fixation) στο φαλλικό στάδιο (stade phallique) οδηγεί σε υστερική δομή προσωπικότητας (structure hystérique de la personnalité). Και δυστυχώς ήδη διαφαίνεται η υστερική δομή στη συμπεριφορά του παιδιού ώρες ώρες.

Π: Μπορεί η δομή της προσωπικότητας της αναρχίας να είναι υστερική αλλά δεν είναι αλήθεια ότι και ο αυταρχικός πατέρας (το ΚΚΕ) έχει πολλές φορές μέχρι σήμερα κακοποιήσει τόσο τη μητέρα όσο και το παιδί;

Ζ: Ναι ναι αγαπητέ μου, δυστυχώς είναι ακριβώς έτσι, και οι συνέπειες στον ευαίσθητο ψυχισμό του παιδιού είναι οφθαλμοφανείς …

Π: Κύριε καθηγητά, σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε

Ζ: Και εγώ σας ευχαριστώ που μου δώσατε τη δυνατότητα να απευθυνθώ στο εκλεκτό κοινό του Παραλληλογράφου και πρέπει να σας πω ότι παρακολουθώ το πολύ ενδιαφέρον μπλογκ σας από το μακρινό Trolleborg, όσο το επιτρέπουν βεβαίως οι ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις αλλά και η ενασχόληση με τους ασθενείς μου.

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΟΣ

εξεγεςρση,δηλαδη επιβιωση , δημοκρατια, ελπιδα

Submitted by aristeroblog on Sat, 2012-02-11 11:29

Printer-friendly version

Παναγιώτης Μαυροειδής

Ήταν η βδομάδα που όλα τέθηκαν καθαρά. Στο στόχαστρο είναι ακριβώς η εργαζόμενη πλειοψηφία. Η χρεωκοπία αφορά ακριβώς αυτούς.

Μιλάμε για τον ορισμό της ταξικότητας της επίθεσης. Όσο φτωχότερος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να χτυπηθεί. Τη μεγαλύτερη μείωση αποδοχών θα την έχουν αυτοί που παίρνουν απλά τον βασικό μισθό. Αυτοί που έχουν ανάγκη την Εργατική Εστία ακόμη και για ένα εισιτήριο στο θέατρο ή για μια βόλτα στα λουτρά της Αιδηψού. Όσοι έχουν ανάγκη ένα χαμηλότοκο δάνειο από τον ΟΕΚ. Αυτοί οι δύο οργανισμοί καταργούνται…

Αλλά και η εκδικητικότητα ενός γερασμένου συστήματος σε όλο της το μεγαλείο. Όσο πιο νέος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να τιμωρηθεί. 22% η γενική μείωση στον βασικό μισθό, αλλά 32% στους νεοπροσλαμβανόμενους…

Ότι πρέπει να μας στοιχειώνει…

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. το Νοέμβριο το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα έφτασε το 20,9%, έναντι 13,9% που ήταν ένα χρόνο πριν και 18,2% που ήταν τον Οκτώβριο του 2011.

Ο αριθμός των ανέργων ανήλθε στους 1.029.587 άτομα. Μόνο μέσα σε ένα μήνα έχασαν τη δουλειά τους 126.062 άτομα, δηλαδή, κάθε ημερολογιακή ημέρα έβγαιναν στην ανεργία 4.200 άτομα.

Μέσα σε έναν χρόνο βρέθηκαν εκτός εργασίας 337.010 άτομα, 923 άτομα κάθε ημέρα που περνούσε.

Ο αριθμός των ανέργων το Νοέμβριο του 2011 σε σύγκριση με το Νοέμβριο του 2010 είναι αυξημένος κατά 48,7%.

Το 27,7% του πληθυσμού ή 3,031 εκατομμύρια άτομα ζουν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα.

…αλλά και να μας οδηγεί σε συμπεράσματα

Πως μπορεί να θεωρείται προοδευτικός ένας τρόπος παραγωγής, ο οποίος σκορπάει την μέγιστη κοινωνική δυστυχία, ακριβώς όταν βρίσκεται στο απόγειο δημιουργίας και συγκέντρωσης πλούτου; Χωρίς μάλιστα ποτέ να αγγίζεται η εταιρική ή ατομική περιουσία, ούτε το εισόδημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας;

Είναι δυνατόν να θεωρείται ‘’διέξοδος’’ από την καπιταλιστική κρίση, η λεγόμενη jobless recovery (ανάπτυξη με ανεργία); Αποτελεί πρόοδο για μια κοινωνία, να θέτει στόχο να μην δουλεύει ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, για να εκβιάζεται το υπόλοιπο;

Η μεγάλη ανεργία είναι το όπλο για να επιβληθεί χαμηλός μισθός. Το έχουμε καταλάβει, αλλά ομολογείται κιόλας από τους εκπροσώπους της κεφαλαιοκρατίας. Είναι δυνατόν έπειτα να θεωρούμε το καπιταλιστικό σύστημα δημοκρατικό, επειδή απλά, σε αυτό το πλαίσιο πάντα, θεωρητικά, σου δίνει τη δυνατότητα να διαλέξεις κόμμα; Όλως περιέργως βέβαια τα ελεγχόμενα από τους επιχειρηματίες ΜΜΕ προβάλλουν κατά βάση τα κόμματα απολογητές του συστήματος, που εκτός των άλλων είναι τρόφιμα της κρατικής χρηματοδότησης.

Ότι θα έπρεπε να μας προσανατολίζει πολιτικά…

Το 79% του λαού είναι κατά του μνημονίου, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση.

Το 51% του κόσμου έχει αρνητική γνώμη για την ΕΕ, ενώ πριν ένα μόλις το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 41%.

Το 35% των πολιτών έχει αρνητική γνώμη για το ευρώ παρά την κινδυνολογία, ενώ πριν ένα μόλις μήνα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 32%.

Το 63,3% των επισκεπτών του μεγαλύτερου και μάλιστα συντηρητικού portal ειδήσεων, ζητούν σε σχετική ψηφοφορία, να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών.

…και να μας οδηγεί σε τόλμη και όχι σε μισά λόγια

Ο κόσμος έχει τις ευθύνες του και τις αμαρτίες του. Τα βολέματα, τους εφησυχασμούς και τα ‘’δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα’’. Αλλά δεν δικαιούνται οι λεγόμενες πρωτοπορίες του, να χρησιμοποιούν όλα αυτά σαν άλλοθι της δικής τους ατολμίας. Δεν αποδείχτηκαν οι ίδιες ως πρωτοπορίες, δεν κατέχτησαν την αναγνώριση.

Δύο ήταν και είναι τα κεφαλαιώδη ζητήματα της περιόδου. Το ζήτημα του χρέους και η συμμετοχή σε ευρωζώνη και ΕΕ. Δίδυμα αδελφάκια.

Ας θυμηθούμε λοιπόν.

Δύο χρόνια πήρε στην κοινοβουλευτική αριστερά να καταλάβει ότι είναι δίκαιο, σωστό και ρεαλιστικό, να θέσει θέμα για ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ και ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ (έστω με παλινωδίες).

Ένα της τμήμα (του ‘’σοσιαλισμού που γνωρίσαμε’’), θεωρούσε το στόχο αυτό αποπροσανατολιστικό, ρεφορμιστικό και ενσωμάτωση στον καπιταλισμό.

Η άλλη της εκδοχή (η ‘’ευρωπαϊκή’’), τη μια στιγμή μίλαγε για ‘’αναδιαπραγμάτευση του χρέους’’, την άλλη έψαχνε να βρει ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο χρέος, μην τυχόν και αδικήσει κανένα δανειστή, την επομένη ήθελε να το ‘’μετρήσει’’. Έμπλεξε το τεχνικό διαχειριστικό μέρος, με το πολιτικό αίτημα ως εργαλείο πολιτικής παρέμβασης και λαϊκής δράσης. (Προτάσεις της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ για διέξοδο από την κρίση: ‘’Μια επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του, επιμήκυνση και μείωση του επιτοκίου. Να διεκδικήσουμε, καταρχήν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια δίκαιη ρύθμιση του Χρέους, αφού πρώτα προχωρήσουμε σε έναν εξονυχιστικό λογιστικό έλεγχο του Χρέους -και είναι αδιανόητο ότι η κυβέρνηση κωλυσιεργεί και αρνείται- για να δούμε ποιο μέρος του είναι παράνομο και επαχθές’’, εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς)

Αλλά και το ζήτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη και την ΕΕ, από σημείο επικοινωνίας της αριστεράς, με τις λαϊκές διαθέσεις, αποτέλεσε στοιχείο ανυποληψίας και πολιτικής υστέρησης.

Όπως δεν μπορείς να βρεις στον Ριζοσπάστη σήμερα καμία παραπομπή στις συγκυβερνήσεις ΚΚΕ/ΣΥΝ με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 89/90, έτσι και δεν θα βρίσκεις το 2032 τις περίφημες δηλώσεις της Α. Παπαρήγα για την ‘’καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ’’ και την κινδυνολογία ότι άμα φύγουμε ‘’θα έρθουν αυτοί που έχουν τα κεφάλαια τους έξω να τα πάρουν όλα μπιτ παρά’’.

Για την λεγόμενη ευρωπαϊκή αριστερά, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Παρά τις διαφοροποιήσεις τμημάτων του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά υπέρ της συμμετοχής στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αλλά και όσοι τοποθετούνται κριτικά, ανακάλυψαν μια περίεργη θεωρία, πως πρέπει να τεθεί θέμα εξόδου από ευρώ αλλά όχι και από την ΕΕ. Το τελευταίο θεωρείται λαθεμένο ή μαξιμαλιστικό και αντικαθίσταται με το βολικό ‘’ρήξη με την ΕΕ’’. Έλα όμως που η λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ είναι ευρύτερη από την απόρριψη του ευρώ, όπως έδειξε και η τελευταία δημοσκόπηση! Ψιλά γράμματα για την ..αντισεχταριστική αριστερά.

Το να είσαι εκατό βήματα μπροστά από τις λαϊκές διαθέσεις, σημαίνει ότι είσαι απλά στον κόσμο σου (στην παλαιοκομμουνιστική γλώσσα είσαι ένας ρομαντικός βολουνταριστής ή αριστεριστής).

Το να κινείσαι με το βηματισμό του κόσμου, σημαίνει πως απλά δεν τολμάς να πρωτοπορήσεις, δεν συμβάλεις με κανένα ιδιαίτερο τρόπο. ‘’Πρέπει να μιλήσουμε στο στόμα του λαού όχι όμως με το στόμα του λαού’’, έλεγε ο μεγάλος Μ. Μπρέχτ, που δεν μασούσε τα λόγια του, ήθελε τους επαναστάτες ένα βήμα μπροστά και όχι υποταγμένους και κόλακες στη μέση συνείδηση.

Το να είσαι όμως πάντα ένα βήμα πιο πίσω είναι η καταστροφή σου και αυτό συμβαίνει με την κοινοβουλευτική αριστερά και στις δύο εκδοχές της και παρά τις διαφορές της. Σήμερα τα λέει καλύτερα και για το χρέος και (λιγότερο) για το ευρώ.

Λέει όμως σήμερα, αυτό που έπρεπε να έχει πει χτες και όχι αυτό που θα φώτιζε την αυριανή μέρα.

Ακριβώς πάντα ένα βήμα πίσω…

Δημοκρατία είναι η εξέγερση

Δεν σκαλίζουμε το παρελθόν για να απαξιώσουμε κανένα, αλλά για να λογαριαστούμε με τα αμείλικτα ερωτήματα του παρόντος.

Απέναντι μας μια κυβέρνηση διορισμένη από την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία, τις τράπεζες, τους δανειστές. Με τους μεγάλους ντόπιους επιχειρηματίες να είναι οι μόνοι ευτυχείς συνοδοιπόροι των αντεργατικών ανατροπών και τη μεγάλη μάζα του λαού στα πρόθυρα της καταστροφής.

Το πρώτο καθήκον και δικαίωμα των εργαζομένων είναι η εξέγερση για την ανατροπή. Υποχρέωση της αριστεράς, είναι να συμβάλει στην ανάγκη αυτή. Να την υποστηρίξει, να την τεκμηριώσει, να της δώσει προοδευτικό αντικαπιταλιστικό, αντιΕΕ πρόσημο.

Δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία αυτή τη στιγμή, σημαίνει ακριβώς να επιβληθεί το δίκιο και το συμφέρον των εργαζομένων και της κοινωνίας, πάνω στη σκοταδιστική, βάρβαρη επίθεση του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας. Της τρόϊκας, του κεφαλαίου, των αστικών ελληνικών κομμάτων.

Δημοκρατία στον παρόντα χρόνο, είναι η εργατική εξέγερση, η λαϊκή επανάσταση. Δεν κρίνει αυτό απαραίτητα τον συνολικό κοινωνικό προσανατολισμό. Αλλά είναι όρος επιβίωσης του λαού, προϋπόθεση για να αποφευχθεί μια πρωτοφανής κοινωνική καταβύθιση και ήττα του κόσμου της εργασίας.

Η αριστερά, θα κριθεί πριν από όλα στη στάση της απέναντι στο ερώτημα της ανατροπής. Αλλά και στην έμπρακτη συμβολή της στο πρόσημο που αυτή θα έχει. Αν θα είναι δηλαδή ένα βήμα προς μια πορεία αντικαπιταλιστική, με κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, έξω από τα δεσμά της ΕΕ και το μολώχ του καπιταλιστικού κέρδους ή αν θα είναι μια αντιδραστική αναδίπλωση με τη σφραγίδα των αντιδραστικών δήθεν ‘’πατριωτικών’’ δυνάμεων.

Η αριστερά διστάζει να θέσει το ζήτημα της εξέγερσης, με εξαίρεση την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά, που δεν μπορεί ωστόσο να σφραγίσει τις εξελίξεις, παρά τη μεγάλη συμβολή της.

Δεν εννοούμε αν καλεί σε συλλαλητήρια, ‘’συγκρούσεις’’ και άλλες αναγκαίες μορφές.

Μιλάμε για την ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής με καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, με πρώτο βήμα την αποχώρηση από τη βουλή-δούλο της τρόϊκας και την συμβολή στη συγκρότηση ανταγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών μορφών οργάνωσης του λαού, με συμμετοχή των συνδικάτων βάσης, εκλεγμένων εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών ανέργων ή/και απολυμένων, τοπικά, αλλά και ΚΕΝΤΡΙΚΑ.

Ποιος αμφιβάλει για τη δυναμική που θα είχε αυτή η πολιτική πρωτοβουλία στην ταχύτατη κλιμάκωση της εργατικής και λαϊκής κινητοποίησης με καταλήψεις όλων των δημοσίων κτιρίων και οργανισμών και παραμονή στις πλατείες, μέχρις να ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ;

Χωρίς αυτή την πολιτική στάση, η κοινοβουλευτική αριστερά απλά πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Και ο κόσμος δεν είναι αφελής…

Όχι μόνο δεν υπάρχει η τόλμη, αλλά οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες της αριστεράς εύχονται να γυρίσουν όλα στην κανονικότητα, να προκηρυχτούν τάχιστα εκλογές, να απαντήσει ο λαός με τα χαρτάκια και να μείνει η εξουσία στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.

Η αντι-δημοκρατική αστική αντ-επανάσταση και η ειλικρίνεια του Χρυσοχοϊδη

Επιβίωση με την ανατροπή των μνημονίων και της νέας δανειακής συνθήκης και λαϊκή εξέγερση, πάνε μαζί.

Ακριβώς όπως πάνε μαζί για τους αντιπάλους μας, η επιβολή των αντεργατικών μέτρων με την άγρια καταστολή της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Γράφηκαν πολλά ευφυή και σκωπτικά για τους λόγους που ο Χρυσοχοϊδης ‘’δεν πρόλαβε’’ να διαβάσει το μνημόνιο που ψήφισε αυτός και το ΠΑΣΟΚ. Αγνοήθηκε όμως η αλήθεια που είπε ο ίδιος, και αποκαλύπτει το δεσμό μεταξύ αντεργατικής πολιτικής και κατάργησης της δημοκρατίας για το λαό.

‘’Σας θυμίζω επίσης ότι ήμουν ο υπουργός-διαχειριστής κρίσεων επί πολλές ημέρες και εβδομάδες, με το Κοινοβούλιο αποκλεισμένο από χιλιάδες οργισμένους πολίτες. Κινδύνεψε πολλές φορές να καταληφθεί το Κοινοβούλιο τότε’’. (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=442007 )

Η ευκαιρία της αριστεράς: Και πλατιά και ριζοσπαστικά

Το ζήτημα της ανατροπής είναι ανοιχτό. Να το δούμε σαν θετική πρόκληση.

Το δίλλημα μασημένα και μισά λόγια ‘’για να μην φοβηθεί ο λαός’’ ή λεκτικές απογειώσεις στο υπερπέραν για να κρατηθεί μακριά (και να φοβηθεί!) ο λαός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της αριστεράς της ήττας και της γραφειοκρατικής σκέψης, που δεν εμπιστεύεται τις λαϊκές δυνάμεις, δεν ζει με την αγωνία των ανέργων και των εργατικών στρωμάτων. Μιας αριστεράς που φοβάται το απελευθερωτικό λυτρωτικό λαϊκό πανηγύρι της εξέγερσης. Μιας αριστεράς που διστάζει να δει το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης και την αναγκαιότητα ενός μεγάλου επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού με κλονισμό της εξουσίας του χρήματος και της ατομικής ιδιοκτησίας, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Σήμερα, οι επαναστατικοί στόχοι της αριστεράς, μπορούν να αναδεικνύονται όχι σαν ιδιοτελή ή ηθικά προτάγματα της ίδιας, αλλά ακριβώς σαν ανάγκη της κοινωνίας. Ακόμη και αυτών που δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να έχουν σχέση με μια κομμουνιστική επανασυγκρότηση της κοινωνίας στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και της δημοκρατίας των παραγωγών και του κοινωνικού πλούτου.

Διαγραφή του χρέους, έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ, χτύπημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας με κοινωνικοποιήσεις, ανατροπή του υπηρετικού προς το κεφάλαιο και την τρόικα πολιτικού συστήματος, είναι οι στόχοι που σηματοδοτούν τη συνάντηση μιας μεγάλης αναγεννημένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς με τις εργατικές ανάγκες και τις λαϊκές προσδοκίες όχι μόνο για επιβίωση, αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον.

Σύντομη Περιγραφή:

Παναγιώτης Μαυροειδής

Tο ζήτημα της ανατροπής πρέπει να τεθεί με καθαρά πολιτικούς όρους, με πρώτο βήμα την αποχώρηση από τη βουλή-δούλο της τρόϊκας και την συμβολή στη συγκρότηση ανταγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών μορφών οργάνωσης του λαού, με συμμετοχή των συνδικάτων βάσης, εκλεγμένων εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών ανέργων ή/και απολυμένων, τοπικά, αλλά και κεντρικά.

Υπερσύγχρονος αξονικός τομογράφος για το Γενικό Νοσοκομείο Σερρών. Οι δηλώσεις αποστασιοποίησης δείχνουν έλλειψη ψυχραιμίας, στην κρίση αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας

Για την προμήθεια του αξονικού τομογράφου στο Γενικό Νοσοκομείο Σερρών αναφέρθηκε ο Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Μάρκος Μπόλαρης σε συνομιλία του με το δημοσιογράφο Ιορδάνη Ξανθόπουλο στον τηλεοπτικό σταθμό TVS. Αν και το Νοσοκομείο Σερρών διαθέτει αξονικό τομογράφο, συνέχισε ο κ. Μπόλαρης, που εξυπηρετεί ήδη τους ασθενείς η δεκαετής λειτουργία επιβάλλει την προμήθεια νέου υπερσύγχρονου। Η σχετική διακήρυξη δημοσιεύθηκε από την 4η Υγειονομική Περιφέρεια Μακεδονίας - Θράκης και προσκαλεί τις εταιρείες να υποβάλλουν τις προσφορές τους. Ο προβλεπόμενος Προϋπολογισμός είναι 350.000,00€ με Φ.Π.Α. και ο διαγωνισμός θα διενεργηθεί στις 27 Μαρτίου 2012.
Υ.Γ.
μετα απο εντονες προσπαθειες δεν μπορεσαν να εντοπισουν στον εν λογω "ασθενη" καρδια και εγκεφαλο....απεφανθησαν οτι αιτια ητο η παλαιότης του αξονικού τομογραφου। Ελπιζουμε με τον καινουργιο που θα παραληφθη εντος των επομένων εκατό ετών να εντοπισουν εστω και ιχνη απο αυτούς τους ιστούς,,,,

Κάλεσμα αγώνα: Λαϊκός Ξεσηκωμός για να τους ανατρέψουμε!

Κάλεσμα αγώνα: Λαϊκός Ξεσηκωμός για να τους ανατρέψουμε!

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΓΩΝΑ ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ,ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

ΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ-ΣΕΒ

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΛΑΟΣ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ, ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ –ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ -ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Συμφώνησαν οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ στη σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων, στην επιβολή της πιο βάρβαρης εργασιακής ζούγκλας, για να ανοίξει γρήγορα ο δρόμος γρήγορα για τη σύναψη του δεύτερου υπερμνημόνιου που θα περιλαμβάνει το ευρωσύμφωνο και τη νέα δανειακή σύμβαση και για προχωρήσει το περιβόητο PSI, δηλαδή η ληστεία των εισφορών των εργαζόμενων και η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων.

Παρά τους δραματικούς τόνους και τους θεατρινισμούς τους, η αλήθεια είναι μία: ΤΑ ΔΙΝΟΥΝ ΟΛΑ, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των δανειστών, των τραπεζιτών και του ΣΕΒ, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο στην εξαθλίωση και τη φτώχεια τους εργαζομένους. Μαχόμενοι(!) συμφωνούν στο προσύμφωνο του νέου μνημονίου που δρομολογεί μια νέα κοινωνική καταστροφή:

Τη μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, του επιδόματος ανεργίας και την κατάργηση επί της ουσίας των κλαδικών συμβάσεων. Την περικοπή των συντάξεων. Άμεσες και μαζικές απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Νέες μειώσεις μισθών για τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ. Δραστική μείωση των κονδυλίων για υγειονομικές και κοινωνικές παροχές. Συμφωνήθηκε ακόμα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για λογαριασμό των μεγαλομετόχων και των τραπεζιτών.

Αυτές οι εξελίξεις αφορούν όλη την Ευρώπη, καθώς στο έδαφος της περιβόητης «οικονομικής διακυβέρνησης» της ΕΕ, προωθείται ένα δεύτερο Μάαστριχτ αφάνταστα πιο αντιλαϊκό από το πρώτο. Πρωτοφανής επιτήρηση, αυτόματες σαρωτικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που προωθείται για τις αρχές Μάρτη, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και η ΕΕ θα αποφασίζουν για τα πάντα, οι επιταγές τους γίνονται Σύνταγμα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα γίνουν απόλυτος νόμος για τους λαούς της Ευρώπης.

Με απίστευτο κυνισμό ΕΕ – ΔΝΤ και το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ στήνουν για μια ακόμη φορά σκηνικό ωμού εκβιασμού: Αποδοχή των νέων μέτρων ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία! Το δίλημμα είναι πλαστό: ζητούν και αποδοχή των νέων μέτρων και η χρεοκοπία είναι βέβαιη. Εκβιάζουν και επιτίθενται, αλλά φοβούνται κιόλας ότι η λαϊκή οργή θα γίνει ποτάμι αγώνα και θα τους πνίξει.

Επενδύουν στο φόβο για να παγώσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, να καθηλώσουν τις αντιστάσεις του κόσμου της δουλειάς που βρίσκεται ήδη στο χείλος του γκρεμού και καταλαβαίνει περισσότερο από ποτέ πως το πραγματικό δίλημμα είναι: Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ. Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα το εργατικό κίνημα δεν έχει άλλο δρόμο.

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ενώθηκαν για να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ μας έβαλε στο Μνημόνιο και στο καθεστώς επικυριαρχίας της Τρόικα. Η ΝΔ που δήλωνε «εχθρός» του Μνημονίου τώρα ετοιμάζεται υπογράψει το νέο Μνημόνιο, ενώ το ΛΑΟΣ λειτουργεί σαν «λαγός» των πιο αντιλαϊκών πολιτικών. Απέναντι στο δικό τους ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ, πρέπει να οικοδομήσουμε το δικό μας αντίπαλο δέος. Το δικό μας μέτωπο ρήξης και ανατροπής των εργαζόμενων. Βασική προϋπόθεση είναι η αλληλεγγύη, η συμπόρευση και η κοινή δράση των αγωνιζόμενων κλάδων και όλων όσων θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή της επίθεσης. Η απεργία που έγινε στις 7/2 έδειξε για ακόμα μια φορά τις αγωνιστικές διαθέσεις. Όμως αυτή η ιστορική επίθεση δεν ανατρέπεται με 24ωρες τουφεκιές, αλλά με αποφασιστικό αγώνα διαρκείας και άμεση απεργιακή κλιμάκωση για να τους διώξουμε.

Κατεβαίνουμε στους δρόμους και δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν. Οργανώνουμε τον αγώνα μας με συνδικάτα στα χέρια των εργαζομένων, που θα συντονίζονται αγωνιστικά κόντρα στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό των πλειοψηφιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με συνελεύσεις, απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Απέναντι στους εκβιασμούς τους απαντάμε με λαϊκό ξεσηκωμό. Μόνο ο αγωνιζόμενος λαός μπορεί να ανατρέψει το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και να διεκδικήσει μια ζωή αξιοβίωτη και τον πλούτο που του ανήκει.

KAMIA ANOXH – KAMIA ANAMONH.

Η ΑΥΤΟΙ Η ΕΜΕΙΣ!

Συνεχίζουμε:

- Πέμπτη 9/2 Συλλαλητήριο, συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 6.00 μμ. Να γίνει αυτό η αρχή για καθημερινή κάθοδο στις πλατείες και στο Σύνταγμα. Για την οργάνωση του αγώνα καλούμε συνδικάτα, λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα και κάθε αγωνιζόμενο, σε σύσκεψη την Πέμπτη, αμέσως μετά το συλλαλητήριο στις 8 μμ στην ΟΛΜΕ (Κορνάρου 2 και Ερμού)

- Καλούμε Κυριακή 12/2 στο Σύνταγμα στις 6.00, και στις πλατείες σε όλη την Ελλάδα καλούμε τα συνδικάτα, τις λαϊκές συνελεύσεις, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τη νεολαία, όλο το λαό σε μια μεγάλη συγκέντρωση

- Καλούμε τα συνδικάτα, όλους τους αγωνιζόμενους χώρους σε συντονισμό των κινητοποιήσεων με νέα 48ωρη απεργία άμεσα και για κλιμάκωση με απεργιακούς αγώνες και κάθε μέσο για να τους διώξουμε.

Ρήξη με τα μισά λόγια, τη μοιρολατρία και τα άσφαιρα πυρά. Εξέγερση για να τους διώξουμε!

Submitted by aristeroblog on Mon, 2012-02-06 11:52

Printer-friendly version

Παναγιώτης Μαυροειδής

Καρατζαφέρης ήταν ο πλέον λαλίστατος χθες από τον τρι-κομματικό θίασο του κοινωνικού κανιβαλισμού. Και αυτό έχει τη σημασία του, διότι αποδίδει την αντιδραστικότητα της κοινωνικής τομής που επιχειρεί ο συνασπισμός εξουσίας, αλλά και τη μέθοδο επιβολής της.

«Μέχρι στιγμής, τα πράγματα εξελίσσονται ικανοποιητικά», δήλωσε αμέσως μετά το τέλος της έκτακτης συνάντησης που είχε με στελέχη του ΛΑΟΣ που μετέχουν στην κυβέρνηση.

Για να συνεχίσει εντελώς κυνικά και αποκαλυπτικά:

«Πριν από λίγο, μίλησα με τις Βρυξέλλες και τους είπα ότι το μήνυμα το οποίο έδωσα εξερχόμενος, ότι δεν θα συμβάλλω στην έκρηξη της επανάστασης από την εξαθλίωση και η οποία στη συνέχεια θα κατακάψει την Ευρώπη έχει ουσία».

Η επιθετική ακροδεξιά, είναι πράγματι η πλέον κατάλληλη να μιλήσει για λογαριασμό της επιχείρησης κουρέματος μισθών και συντάξεων και διάλυσης κάθε υπολείμματος κοινωνικών πολιτικών.

Ταξίδι προς την Κίνα με ενδιάμεση στάση τη Βουλγαρία…

Πάνε για μια μείωση της τάξης του 20-25% στον κατώτερο μισθό. Γενικεύεται δηλαδή ότι ήδη είχαν θεσμοθετήσει για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Φυσικά, αυτό, σε συνδυασμό με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την ‘’απελευθέρωση της αγοράς εργασίας’’, θα οδηγήσει στην βύθιση όλων των μισθών.

Ακούγεται για μείωση των επικουρικών συντάξεων, αλλά το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων κατά 50% και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που μαγειρεύεται, μάλλον θα οδηγήσουν σε πλήρη κατάρρευση του συστήματος και κατάργηση των συντάξεων.

Αυτά και άλλα που θα ανακοινώσουν αργά ή γρήγορα, έτσι ακριβώς ή κάπως έτσι, έχουν τη σημασία τους.

Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι να συνειδητοποιηθεί ότι δεν αποτελούν το τέρμα της επίθεσης.

Τον στόχο τον έχει θέσει από πέρυσι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Σύμφωνο για το ευρώ: ‘’Προσαρμογή των μισθών με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τους οικονομικούς αντιπάλους της ΕΕ’’. Δηλαδή Κίνα, Ινδονησία και άλλους.

Στόχος είναι οι κινεζικοί μισθοί και 16 ώρες δουλειά. Αλλά και το μοντέλο ανάπτυξης της Κίνας. Δηλαδή ένας πληθυσμός που παράγει για εξαγωγή στις ‘’αγορές’’ γενικά, χωρίς να απολαμβάνει αυτό που παράγει. Σύγχρονη καπιταλιστική δουλοπαροικία.

Φυσικά όλα αυτά δε γίνονται με μιας, αλλά σταδιακά… Και με ‘’σος για να γλιστράει’’. Μόνο που τα σκαλιά της καθόδου, γίνονται όλο και πιο απότομα.

Συμμαχία με τη λογική

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Με εθελοτυφλία δεν αντιμετωπίζεται. Χωρίς σκέψη και σύνδεση του πάζλ δεν πάμε πουθενά. Χωρίς συλλογική συνείδηση και πράξη, θα είμαστε οι ηττημένοι.

Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επιβίωσης, πολύ περισσότερο προοπτική για αξιοβίωτη ζωή με αξιοπρέπεια, απασχόληση, ελευθερία και δημοκρατία, χωρίς να πάρουμε ορισμένες μεγάλες αποφάσεις.

Πρώτο, το χρέος της Ελλάδας (και όχι μόνο), ούτε υπάρχει λόγος, ούτε μπορεί να πληρωθεί. Πρέπει να καταστρέψουμε την χρεομηχανή που έχουν στήσει η ευρωπαϊκή και διεθνής κεφαλαιοκρατία. Αυτή τη μηχανή που λαδώνει ο άνθρωπός τους, δοτός πρωθυπουργός Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, μαζί με τα εξαπτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Δεν θέλουμε καμία δόση και κανένα νέο δάνειο. Μπορούμε να ζήσουμε με τη δουλειά μας. Απλήρωτοι, σε ανεργία και σε αχρηστία, θα μείνουν μόνο τα παράσιτα αυτής της κοινωνίας. Αυτοί που ζουν από τον ιδρώτα άλλων. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό.

Δεύτερο, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, είναι όρος επιβίωσης για το λαό και την Ελλάδα. Δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία στη σχέση με τις οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερες ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες, όπως η Γερμανία. Απαιτείται έξοδος από την καταστροφική αποδοχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που ισοπεδώνει στο κατώτερο επίπεδο τους λαούς και τις κοινωνίες, διευρύνοντας την κοινωνική ανισότητα και την απόλυτη φτώχεια.

Τρίτο, πρόοδος για την κοινωνική πλειοψηφία και κυριαρχία της ατομικής ιδιοκτησίας και ατομικής ιδιοποίησης του πλούτου, είναι πράγματα όλο και περισσότερο ασυμβίβαστα. Κέντρο μιας άλλης κοινωνικής πορείας, δεν μπορεί παρά να είναι η δημόσια ιδιοκτησία και παραγωγή, οι δημόσιες πολιτικές, με πλήρη εργατικό-κοινωνικό έλεγχο στην κατεύθυνση, το στόχο και το περιεχόμενο της οικονομικής ανάπτυξης. Το κεφάλαιο, τη μια επενδύει στον ένα κλάδο, την άλλη στον άλλο, την επομένη σε άλλη χώρα και τη μεθεπομένη απλά στη χρηματοπιστωτική αφίσα. Πίσω αφήνει εκμετάλλευση, ερήμωση και φυσικά ανεργία. Ο μοναδικός κοινωνικός εκσυγχρονισμός που μπορεί να υπάρξει, περνά μέσα από το πέρασμα του κοινωνικού πλούτου και της εξουσίας στα χέρια των παραγωγών του, δηλαδή των εργαζομένων. Κανένας διεθνής κερδοσκόπος, καμία Γερμανική ή άλλη πολυεθνική δεν μπορεί να βρει Ελντοράντο στην Ελλάδα, χωρίς ντόπια στήριγμα την ελληνική οικονομική ολιγαρχία. Με τους τελευταίους, δεν μοιραζόμαστε την ίδια πατρίδα, δεν έχουμε ούτε τα ίδια προβλήματα, ούτε τις ίδιες αξίες. Πρώτο μέτρο για το χτύπημα τους η εθνικοποίηση τραπεζικού τομέα και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, με εργατικό έλεγχο.

Τέταρτο, η ανατροπή του άθλιου πολιτικού συστήματος κυριαρχίας επί του λαού, είναι όρος για την ανάσχεση της αντεργατικής πορείας και της κοινωνικής καταβύθισης. Δεν έχει νόημα να τους διώχνουμε με το ένα κοστούμι και να επανέρχονται με άλλο. Να τους κλωτσάμε από την πόρτα και να τους χειροκροτούμε από το παράθυρο. Όλο το πολιτικό σύστημα αστικών κομμάτων, ΜΜΕ και λοιπής κρατικής εξουσίας, φθαρμένων ή ‘’αφθάρτων’’, που δουλεύουν για το κεφάλαιο, την ΕΕ και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, πρέπει να ανατραπεί.

Δε φεύγουν, αν δεν τους ρίξουμε!

Δε θα φύγουν με χαρτάκια στην κάλπη. Η εκμετάλλευση και η φτώχεια δεν καταργούνται με κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά με εξέγερση. Η πρώτης πράξη επιβίωσης μας είναι η ανατροπή τους. Ο δρόμος της εργατικής και λαϊκής αυτο-κυβέρνησης περνάει μέσα από το τσάκισμα τους και από τη λαϊκή εξουσία.

Αν ο λαός θέλει, όλα είναι χαρτιά, κουρελόχαρτα. Αν θέλουμε μπορούμε. Αν δε δουλέψουμε, αν μείνουμε στους δρόμους, αν οργανωθούμε, αν σχεδιάσουμε το μέλλον μας, έχουν τελειώσει τα τέρατα του κεφαλαίου.

Θέλει η αριστερά την ανατροπή;

Είναι απαράδεκτο να πετάει η αριστερά την μπάλα στην εξέδρα. Η αριστερά στην Ελλάδα, με όλα τα τραγικά λάθη των ηγεσιών της, είναι ζωντανή, παρούσα, ισχυρή. Αλλά σε λανθάνουσα κατάσταση…

Αν αποφασίσει η αριστερά πως θέλει την ανατροπή και εμπιστευτεί την αγωνιστική διάθεση και πολιτική αυτενέργεια των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το οργισμένο ποτάμι του λαού.

Να σταματήσει η αθλιότητα των προεκλογικών μικρο-τακτικών και τακτικισμών. Η άρνηση της κοινής αγωνιστικής δράσης για την ανατροπή, την ώρα που περισσεύει η συζήτηση για της εκλογικές κοινοπραξίες. Η άρνηση της ανατροπής εδώ και τώρα της επίθεσης, με το λαό στο προσκήνιο, την ώρα που τάζονται λαγοί με πετραχήλια για το σοσιαλιστικό μέλλον.

Ένας λαός που ηττάται δεν δίνει δύναμη σε καμία αριστερά. Ένας οργανωμένο μαχητικό κίνημα ανατροπής και λαϊκής νίκης, μπορεί να μετασχηματίσει την αριστερά και να διαμορφώσει μια ισχυρή αντικαπιταλιστική αριστερά με σύγχρονη κομμουνιστική διεθνιστική φυσιογνωμία και προγραμματική βάση, όπως απαιτεί η εποχή.

Το στοίχημα είναι ανοιχτό. Οι παρουσίες και οι απουσίες είναι κρίσιμες. Και οι πρωτοβουλίες επείγουσες….