Οδύσεια
” Ήλιε, γοργοπαιχνιδομάτη μου, φρογό λαγωνικό μου,
την άγρη που αγαπώ ξετόπωσε και πάρ’ τη του κυνήγου,
κι ότι τηράς στη γης μαντάτευε κι ότι γρικάς μολόγα,
κι εγώ θα τα περνώ στου σπλάχνου μου το μυστικό αργαστήρι,
κι αγάλια, με το παίξε γέλασε και το βαθύ κανάκι,
πέτρες, νερό, φωτιά και χώματα θα γίνουν όλα πνέμα
κι η λασποφτέρουγη βαριά ψυχή γλυκά θα ξεκορμίσει
και θ’ ανεβεί σα φλόγα γαληνή και θα χαθεί στον ήλιο! “
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου