Κουκούλες της ΕΛ.ΑΣ. Οι προβοκάτορες «πραίτορες».

Νατάσα Κεφαλληνού

Ήταν θύμα άγριου ξυλοδαρμού από αστυνομικές δυνάμεις. Τώρα μετατράπηκε σε κατηγορούμενο, για υποτιθέμενη συμμετοχή σε επεισόδια στη Θεσσαλονίκη την 17η Νοεμβρίου 2006.

Ο λόγος για τον κύπριο φοιτητή Αυγ. Δημητρίου που κλήθηκε να καθίσει στο ειδώλιο του κατηγορουμένου την περασμένη Δευτέρα (η δίκη τελικά αναβλήθηκε). Πρόκειται για τη γνωστή σε όλους «υπόθεση ζαρντινιέρα».
Παράλληλα με τον Αυγουστίνο στις 19 Απριλίου δικάζεται και ο πανεπιστημιακός καθηγητής Δημήτριος Χασάπης, έπειτα από μήνυση που υπέβαλε εναντίον του ένας εκ των πρωταγωνιστών της υπόθεσης, ο αρχιφύλακας Α.Α. Ο Δ. Χασάπης, καθηγητής τότε του ΑΠΘ, ήταν αυτόπτης μάρτυρας του ξυλοδαρμού και είχε καταθέσει μαζί με άλλους επτά πανεπιστημιακούς αναφορά στον εισαγγελέα πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, για τη δικαστική διερεύνηση του επεισοδίου. Δυστυχώς η μετατροπή του θύματος σε θύτη και η δίωξη αυτοπτών μαρτύρων δεν ξαφνιάζει, καθώς πρόκειται για πάγια τακτική σε υποθέσεις που εμπλέκονται αστυνομικοί, ώστε οι τελευταίοι να παραμένουν ατιμώρητοιŸ
Αυτό όμως που προκαλεί πραγματική εντύπωση είναι η εξιστόρηση του αρχιφύλακα Α.Α. για τη δράση ασφαλιτών στις πορείες, έτσι όπως καταγράφεται στο απολογητικό υπόμνημα που ο ίδιος κατέθεσε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 (δημοσιεύτηκε στο «Ιό της Κυριακής», 11/4/2010). Εκεί ο αρχιφύλακας αποκαλύπτει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι στις πορείες δρουν Ÿκουκουλοφόροι αστυνομικοί. Πώς στήνεται όμως η επιχείρηση; Βήμα πρώτο: οι αστυνομικοί ντύνονται ως Ÿταραξίες. Χαρακτηριστικά περιγράφει «φορούσαμε πολιτική περιβολή και ήμασταν ενδεδυμένοι με τέτοιον τρόπο, ώστε να προσομοιάζουμε κατά το δυνατόν με αυτούς που θα διατασσόμασταν να συλλάβουμε και βεβαίως να μην τραβάμε την προσοχή». Βήμα δεύτερο: «Συμμειγνύονται» με τους «ταραξίες», αποκρύπτοντας πάση θυσία την ταυτότητα τους. Πώς όμως γίνονταν η... σύμμειξη; Μήπως οι ασφαλίτες αναγκάζονται ναŸ πετούν ακόμη και μολότοφ, για ναμπουν στο πετσί του ρόλου; Βήμα τρίτο: οι αστυνομικοί, που καμουφλάρονται σε «ταραξίες», πρέπει να υπερτερούν αριθμητικά(!) από τους δεύτερους. Ο αρχιφύλακας εξηγεί ότι «η αναλογία αριθμού αστυνομικών προς αριθμό (σ.σ. μήπως εννοεί δυνάμει;) κρατουμένων πρέπει να είναι υπέρ των αστυνομικών». Βήμα τέταρτο: ενδείκνυται να χρησιμοποιήσουν βία κατά τις συλλήψεις, εφόσον δεν φέρουν μαζί τους γκλοπ -χειροπέδες κ.λπ. «Ο αστυνομικός υπάλληλος μπορεί να χρησιμοποιήσει όση βία απαιτείται για την πραγματοποίηση της σύλληψης», ξεκαθαρίζειŸ
Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν, τις υπόνοιες και καταγγελίες, ότι συχνά πυκνά ασφαλίτες διεισδύουν στις διαδηλώσεις, υποδαυλίζουν και προκαλούν επεισόδια, δίνοντας έτσι πάτημα στην κατασταλτική επέμβαση των ένστολων, αυτή τη φορά, αστυνομικών. Μάλιστα η προβοκατόρικη τακτική των ασφαλιτών εφαρμόζεται κατ’ εντολή των ανωτέρων τους, όπως εξηγεί ο αρχιφύλακάς. Ενώ στο παιχνίδι είναι και οι πολιτικοί προϊστάμενοι τους στοŸ υπουργείο Εκφοβισμού του Πολίτη. Άλλωστε σε αυτό συνηγορεί και η ύποπτη σιγή ιχθύος, μετά τις αποκαλύψεις, του λαλίστατου κατά τα άλλα υπουργού Μ. Χρυσοχοΐδη. Ούτε μια ΕΔΕ για τα μάτια του κόσμου δεν προκήρυξεŸ

Ανεξάρτητη κόκκινη Πρωτομαγιά ενάντια στην επέλαση του κεφαλαίου σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό

Μιχάλης Ρίζος

Είχαμε ξεσυνηθίσει! Το Σικάγο του 1886 και η αιματηρή μάχη των εργατών - μεταναστών του Νέου Κόσμου για 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, ο δικός μας Κόκκινος Μάης του ’36,

ακόμα και οι μαχητικές εργατικές Πρωτομαγιές των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης έδειχναν μέχρι τώρα πολύ μακρινές, παραδοσιακές ίσως. Ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς ήταν αφορμή περισσότερο για εκδηλώσεις τιμής και μνήμης των αριστερών, παρά για μαχητική κινητοποίηση ενάντια στη σύγχρονη εκμετάλλευση του κεφαλαίου, για την προοπτική ενός καινούριου «κόκκινου» κόσμου χειραφέτησης, χωρίς ιδιοκτησία και σφετερισμό του εργάσιμου χρόνου.
Η φετινή Πρωτομαγιά όμως δεν μπορεί να είναι αργία, ούτε μια συνηθισμένη αγωνιστική διαμαρτυρία. Έρχεται μετά από αλλεπάλληλες απεργίες και διαδηλώσεις και πριν από την υπαρκτή δυνατότητα αποφασιστικής κλιμάκωσης του γενικού απεργιακού μετώπου. Πρέπει λοιπόν να σημάνει μια πραγματική τομή στα πεπραγμένα του εργατικού κινήματος μέχρι σήμερα. Να δώσει πνοή στην εμφάνιση με μαζικούς όρους της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής λογικής, ενός νέου πολιτικού εργατικού κινήματος που θα προωθεί το διαρκή ανατρεπτικό αντικυβερνητικό, αντιΕΕ αγώνα για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση, σε σύνδεση με την πάλη για την οριστική κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.
Γιατί πριν απ’ όλα η τρομακτική αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα, η ευρωσφαγή από τους λογιστές των Βρυξελλών και η λαιμητόμος του ΔΝΤ, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αναμονής, διαλύουν και τις τελευταίες αυταπάτες για ομαλές εξελίξεις ή νέα κοινωνικά συμβόλαια στον εργατόκοσμο. Πολλές από τις αναδιαρθρώσεις αυτές (ασφαλιστικό, «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», «Καλλικράτης») δεν έχουν καμία σχέση με τα ελλείμματα και την άμεση κάλυψη του κόστους δανεισμού όπως μας παραμυθιάζουν. Είναι μόνιμες και στοχεύουν στρατηγικά. Ένα νέο τοπίο υπερεκμετάλλευσης των εργαζόμενων ετοιμάζεται.
Δεύτερο, γιατί ζούμε τη μεγαλύτερη ίσως κρίση του καπιταλισμού στη σύγχρονη ιστορία του. Η μαγεία των αγορών, της επιχειρηματικότητας, της ελεύθερης επιλογής και της ανταγωνιστικότητας έχουν πλέον ξεθωριάσει. Γι’ αυτό και η αξιοποίηση της δημοσιονομικής τρομοκρατίας, οι δεκάρικοι για τη διαφθορά, το κάλεσμα για «εθνική ενότητα» αλλά και η ανοιχτή καταστολή.
Τρίτο, γιατί αναδείχτηκαν οι πρώτες δυνατότητες της ταξικής πτέρυγας του κινήματος. Οι μαχητικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι συνελεύσεις και συζητήσεις στους χώρους δουλειάς και κυρίως ο ελπιδοφόρος συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις μπορούν να δυναμώσουν το επόμενο διάστημα, να βαθύνουν πολιτικά, να κλιμακώσουν τις μορφές πάλης και αλληλεγγύης.
Τέταρτο, γιατί το χάσμα ανάμεσα στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό και τις απαιτήσεις της βάσης των εργαζομένων είναι βαθύτατο και μη αντιστρεπτό. Η εργατική τάξη (και του ιδιωτικού τομέα) μπαίνει στον Προκρούστη του ΔΝΤ, το νέο ασφαλιστικό έκτρωμα ψηφίζεται με συνοπτικές διαδικασίες και η ΓΣΕΕ εξαρτά την προκήρυξη απεργίας από την πορεία τωνŸ διαπραγματεύσεων(!!!) για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που είναι ολοκληρωτικά στον αέρα. Βοηθώντας ουσιαστικά την κυβέρνηση στην υλοποίηση της πολιτικής της. Αν ο ακολουθητισμός (και δυνάμεων της Αριστεράς) στις πρωτοβουλίες και τα σχέδια των «κορυφών» του συνδικαλισμού ήταν στο παρελθόν λάθος εκτίμηση σήμερα αποτελεί επικίνδυνη συνενοχή.
Η φετινή Πρωτομαγιά μπορεί να αποτελέσει λοιπόν τομή: Στην αντικαπιταλιστική πάλη με συνθήματα και στόχους που θα διεκδικούν τη μονομερή παύση πληρωμής του ληστρικού χρέους, την ανατροπή του ΠΣΑ και των αντεργατικών νόμων, το πλήγμα στα κέρδη του κεφαλαίου σε όφελος των μισθών και των συντάξεων, τη νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων, την εθνικοποίηση με εργατικό έλεγχο των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την ανταποδοτικότητα. Ενάντια στο μεσαίωνα των αγορών και του καπιταλισμού.
Στον αντικυβερνητικό αγώνα, ενάντια στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του ΠΑΣΟΚ, την αντιδραστική συναίνεση ΝΔ - ΛΑΟΣ, την τεράστια επιχείρηση ιδεολογικής τρομοκρατίας και τηλεοπτικού φασισμού. Στην πάλη κατά της ΕΕ και τη «δίδυμη» ιμπεριαλιστική επιτήρηση Κομισιόν - ΔΝΤ. Στην αγωνιστική ταξική ενότητα, σε διάκριση και ρήξη από τον υποταγμένο συνδικαλισμό «υπηρέτη της κυβέρνησης» και τους φορείς του. Να γίνει βήμα μαζικής εμφάνισης της ενωτικής, ταξικής λογικής σε αποστασιοποίηση από την παραταξιακή περιχαράκωση και την υπονόμευση της κοινής δράσης. Με πρωτομαγιάτικη ανεξάρτητη συγκέντρωση και διαδήλωση των πρωτοβάθμιων σωματείων, των συνελεύσεων και των επιτροπών αγώνα. Για να βουλιάξει η Αθήνα και όλες οι μεγάλες πόλεις από την εργατική αγανάκτηση, ενάντια στους ληστές και τους τοκογλύφους του πλούτου που δημιουργούμε.
Στην εμφάνιση ενός σύγχρονου ρεύματος εργατικών απελευθερωτικών ιδεών για να βρούμε τα νήματα, τους νέους δρόμους που θα συνδέσουν την κοινωνική οργή και την αντικαπιταλιστική πάλη με την επανάσταση και τον κομμουνισμό της εποχής μας. Η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί. Ή αυτοί ή εμείς.

Το τέλος της αγοράς. Ημέρες στάχτης

Μαριάνα Τζιαντζή

Η τέφρα από το ηφαίστειο της Ιρλανδίας αιωρείται πάνω από τη βόρεια Ευρώπη, όμως και στην Ελλάδα, η ατμόσφαιρα είναι θολή και απειλητική.

Η προσφυγή στο ΔΝΤ, αν και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, σηματοδοτεί όχι απλώς την έναρξη αλλά τη δραματική επιτάχυνση της ύφεσης και της εξαθλίωσης της χωρας, ενώ το σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Άλλες χρονιές, πολλοί συζητούσαν τέτοια εποχή για τις καλοκαιρινές διακοπές τους, αν θα πάνε στο χωριό, αν θα καταφέρουν να περάσουν λίγες μέρες σε κάποια παραλία, όμως φέτος οι περισσότεροι αναρωτιούνται αν θα έχουν δουλειά αυτό το καλοκαίρι, ενώ το επίδομα θα γίνει όνειρο απατηλό και στον ιδιωτικό τομέα, πιθανότατα και η ίδια η άδεια. Μόνο το επίδομα κηδείας ίσως να παραμείνει άθικτο, μια που το άγχος της εργάσιμης ζωής σε συνδυασμό με την προχωρημένη ηλικία στην οποία οι Έλληνες θα βγαίνουν στη σύνταξη, σημαίνει ότι θα μειωθεί το προσδόκιμο επιβίωσης. Ταυτόχρονα, η υπογεννητικότητα θα αυξηθεί, αφού σήμερα η δημιουργία οικογένειας είναι επιλογή υψηλού ρίσκου.
Η ελευθερία των απολύσεων, οι μειώσεις μισθών, η καλπάζουσα ανεργία θα μεταμορφώσουν ριζικά το τοπίο. Τίποτα από όσα οι πατεράδες μας θεωρούσαν δεδομένο δεν θα ισχύει πια, ενώ ήδη μας προειδοποιούν ότι η λιτότητα θα κρατήσει δέκα χρόνια – και όποιος αντέξει, άντεξε. Σαν να μας έχουν βάλει με το ζόρι να γίνουμε παίχτες σε ένα ριάλιτι επιβίωσης όπου τους κανόνες επιβάλλει μια απρόσωπη και παντοδύναμη «παραγωγή».
Οι αντιστάσεις που έχουν έως τώρα εκδηλωθεί είναι πολύ αδύναμες σε σύγκριση με την κρισιμότητα της κατάστασης. Εδώ και μήνες παρακολουθούμε, σχεδόν παθητικά, το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δυστυχίας. Ωστόσο, η ανησυχία και η οργή κοχλάζουν στο εσωτερικό του ηφαιστείου και η κοινωνική έκρηξη θα είναι αναπόφευκτη –και ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι ατελέσφορη. Η τέφρα ήδη αιωρείται πάνω από πόλεις και χωριά και όλοι ξέρουν ότι θα έρθει και η σειρά της λάβας. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς, μας έλεγαν κάποτε, ενώ σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου μάς υποχρεώνει να μάθουμε να ζούμε με το ΔΝΤ. Ισως όμως να αποδειχτούμε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Ανακοίνωση ΝΑΡ για την προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ

Η από καιρό μεθοδικά σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προσφυγή στο κατ’ ευφημισμόν ‘’δίχτυ προστασίας’’ της ΕΕ και του ΔΝΤ, υποτίθεται πως έρχεται να απαντήσει στο πρόβλημα δανεισμού και υπερχρέωσης της Ελλάδας. Η κυβέρνηση, μαζί με τη ΝΔ, τον ΛΑΟΣ και τον ΣΕΒ, μιλούν για τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη, λες και αυτά τα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και πρέπει να τα πληρώσουν. Στην πραγματικότητα όλα αυτά αφορούν την Ελλάδα-επιχείρηση και τους δανειστές-συνεργούς της. Την Ελλάδα των εφοπλιστών, των μεγάλων εισηγμένων βιομηχανικών και κατασκευαστικών εταιρειών με τα 30 δις κέρδη στην τελευταία τριετία. Των τραπεζικών υπερκερδών και των αστρονομικών στρατιωτικών δαπανών. Την Ελλάδα της φορομπηξίας για τον λαό και τον περιορισμό των κρατικών εσόδων από το μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της απαλλαγής από ασφαλιστικές εισφορές και τη μείωση της φορολογίας του. Την Ελλάδα των αστικών κομμάτων εξουσίας, που διαχειρίζονται ένα ‘’ κράτος-στρατηγείο’’ στην προώθηση των Ιδιωτικοποιήσεων, στη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, στην κρατική καταστολή.

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ (ΝΑΡ)

Οι «κερδοσκόποι» και οι «αγορές», δεν αποτελούν αόρατους μηχανισμούς: Είναι οι γερμανικές, οι γαλλικές αλλά και οι ελληνικές τράπεζες, γενικότερα ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ , που θέλουν να διατηρήσουν αλλά και να ισχυροποιήσουν την θέση τους απέναντι στον «πελάτη» τους.

Έχουν θράσος! Είναι σαν να χρεοκοπεί μια επιχείρηση, που χρωστάει ήδη στους εργαζόμενους που δουλεύουν σε αυτήν και στη συνέχεια σε συμφωνία με τους δανειστές της και προμηθευτές της, να απαιτούν από τους εργαζόμενους να πληρώσουν τα χρέη!

Οι εργαζόμενοι δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανένα! Αντίθετα διεκδικούν το εισόδημα και τις δουλειές τους που δέχονται επίθεση από την ληστρική συμμαχία ελληνικής ολιγαρχίας, ΕΕ και ΔΝΤ, που στοχεύει στην επιβολή φόρου αίματος και δακρύων για τις επόμενες γενιές.

Ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός, χάνει έδαφος σε σχέση με τους ανταγωνιστές του μέσα στην ΕΕ, αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο, όπως δείχνει και η κινητικότητα για Νατοϊκή διευθέτηση στο Αιγαίο. Αυτό δεν αποτελεί λόγο για να συμπαραταχθούν με την αστική τάξη οι εργαζόμενοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι νέοι χωρίς μέλλον. Δεν έχουν λόγο και συλλογικό ταξικό συμφέρον να την καλέσουν να μπει επικεφαλής σε ένα ψευδεπίγραφο ‘’πατριωτικό αγώνα για τη σωτηρία της χώρας’’, όπως κλαψουρίζει ο πρωθυπουργός και φλυαρεί ένα τμήμα της διαχειριστικής αριστεράς. Αντίθετα, η Ελλάδα των επιχειρηματιών και των πολιτικών και κρατικών υπηρετών της, μας γίνεται ακόμη πιο μισητή. Για να διασφαλίσουν την δική της θέση και τα βρώμικα κέρδη τους, αλυσοδένουν τον λαό. Είναι η ώρα που πρέπει να μιλήσει το ‘’έθνος των εργαζομένων’’, η άλλη Ελλάδα των εκατομμυρίων Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, ανέργων, νέων. Αυτή η κοινωνική πλειοψηφία, που κατά καιρούς δίνει το παρόν στις αμπώτιδες και τις παλίρροιες των κοινωνικών αγώνων, που επιζεί, έστω και ανασαίνοντας με καλάμι, ακόμη και μέσα στο βαλτωμένα έλη που την καταδικάζουν η εργοδοτική και δοσμένη στην κυβέρνηση και την αστική πολιτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, έχει ταξικό συμφέρον μόνο σε μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση.

Η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και ο ΣΕΒ επιδιώκουν το ξεθεμελίωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, την μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων. Ένα νέο, αυθεντικά πολιτικό- ταξικό εργατικό κίνημα, μπορεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει την ανατροπή της επίθεσης, τον κλονισμό της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου με πρόταξη επιθετικών συνολικών εργατικών διεκδικήσεων (εθνικοποιήσεις, μείωση ωρών εργασίας, στάση πληρωμών και κατάργηση του χρέους). Μπορεί να κλονίσει, να σπάσει να ανατρέψει τα οικονομικά και πολιτικά στηρίγματα της ελληνικής αστικής τάξης με άμεση απαίτηση την έξοδο από ΟΝΕ και ΕΕ. Η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς για ένα πολιτικό μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα αποκτά πλέον επείγοντα χαρακτήρα και αποτελεί πεδίο δοκιμασίας όλων των αριστερών απόψεων και προτάσεων.

Η τοποθέτηση από μεριάς της αριστεράς και του εργατικού κινήματος σε πρώτο πλάνο, ξανά της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής, όχι μόνο είναι στρατηγικά αναγκαία, αλλά και αποτελεί στοιχειώδη όρο για να αποτελέσουν πραγματική πολιτική απειλή οι κοινωνικοί αγώνες που ωριμάζουν και πρέπει να ξεσπάσουν άμεσα.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της νεολαίας ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, μαζί με όλες τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιδιώκουν να συμβάλλουν, αναβαθμίζοντας την ως τώρα δράση τους.

Αθήνα 23-4-2009, Το Γραφείο Τύπου του ΝΑΡ

Σε ρόλο ευρωπαϊστή ο Σαμαράς

Δημήτρης Τζιαντζής

«Μη δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ», είπε η Ν. Μπακογιάννη, που τραβάει το σχοινί

Εξελίξεις στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας φέρνει η έντονη σύγκρουση ΠΑΣΟΚ και αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ένταξη στην ευρωατλαντική βοήθεια μετά τις δηλώσεις Παπανδρέου στη Βουλή ότι η «ΝΔ θα μας πήγαινε σούμπιτους στο ΔΝΤ». O πρόεδρος της ΝΔ απάντησε σε οξείς τόνους από το βήμα της Βουλής ότι «ο Γ. Παπανδρέου ξεχνάει ότι δική του ιδέα ήταν το πιστόλι του ΔΝΤ που έσκασε στα χέρια του» και επεσήμανε πως «εξαρχής η ΝΔ ήταν και παραμένει αντίθετη με το ΔΝΤ».
«Η συνταγή του ΔΝΤ δεν ενδείκνυται για την Ελλάδα», τονίζει με έμφαση ο Αντώνης Σαμαράς, που επιχειρεί να εκφράσει τα τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας που αντιδρούν στη μετατόπιση της Ελλάδας προς τον αμερικανικό άξονα και την υποταγή στην Ευρώπη του 4ου Ράιχ. Ο Αντ. Σαμαράς, εκφράζοντας τους φόβους της κρατούσας τάξης για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η κοινωνική συνοχή από την εκτόξευση της ανεργίας, επιθυμεί να αναβαθμιστεί ο ίδιος ως η άμεση εναλλακτική λύση μπροστά στις αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις και το υπαρκτό ενδεχόμενο χρεοκοπίας του σημερινού πολιτικού συστήματος. Έτσι, μιλάει ανοιχτά πλέον για τις βαρύτατες επιπτώσεις που θα έχει η «“συνταγή” του ΔΝΤ» στην κοινωνική συνοχή και επιμένει ότι «οι πολίτες δεν μπορούν να αντέξουν άλλα επώδυνα μέτρα».
Με αυτό τον τρόπο η Νέα Δημοκρατία εκφράζει ταυτόχρονα και μια –θεμιτή για την αστική τάξη– διαπραγματευτική πίεση στις συνεχιζόμενες διεργασίες για τους τελικούς όρους της συμφωνίας παράδοσης της οικονομίας στο μηχανισμό του ΔΝΤ και της ΕΕ. Η επίσημη γραμμή που δίνει η Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού, «φιλοευρωπαϊκά» αλλά πάντα σε νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, είναι ότι η κυβέρνηση «δεν μπορεί να επιδίδεται σε πανηγυρισμούς σχετικά με τις αποφάσεις για τη συγκρότηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας εκ μέρους της ΕΕ και του ΔΝΤ» και ότι οφείλει «να πάρει μέτρα για τη στήριξη της ανάπτυξης της οικονομίας και υπέρ της κοινωνικής συνοχής».
Κι ενώ η επιβίωση της Νέας Δημοκρατίας, όσο και των διαδικασιών ομαλής εναλλαγής φρουράς του πολιτικού συστήματος, επιβάλλει αντιπολιτευτικούς τόνους, η Ντόρα Μπακογιάννη κινείται σε εντελώς διαφορετική γραμμή, καθώς ποντάρει σε μια πιο άμεση αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών με τη προώθηση της ιδέας μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας στο πλαίσιο της «κυβέρνησης» του επιχειρηματικού υπερκράτους, ΕΕ και ΔΝΤ: «Δεν πρέπει να δαιμονοποιείται τόσο το ΔΝΤ όσο και άλλοι οργανισμοί», τόνισε χαρακτηριστικά η πρώην υπουργός Εξωτερικών στο ραδιόφωνο του Σκάι, δείχνοντας, γι’ άλλη μια φορά, ότι υποστηρίζει την εντονότερη ατλαντική εμπλοκή στην πολιτική και οικονομική ζωή της Ελλάδας. Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, βρίσκεται σε εξέλιξη το προσυνέδριο του Ναυπλίου με τη συμμετοχή και της Ν. Μπακογιάννη, το οποίο αναμένεται να αποτελέσει ένα από τα τελευταία «κρας τεστ», πριν από το δρομολογούμενο διαζύγιο των δύο πλευρών, χωρίς ωστόσο να αποκλείεται και μια συνθηκολόγηση της τελευταίας στιγμής.
Εκτός από την απαξίωση των εσωκομματικών διεργασιών, η Ντόρα, προτάσσοντας την ανάγκη «εθνικής στρατηγικής», ενεργοποιεί τον προσωπικό μηχανισμό της για έναν πόλεμο φθοράς στις επερχόμενες εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πέρα από την προβεβλημένη περίπτωση του Νικήτα Κακλαμάνη στην Αθήνα, η εσωκομματική αντιπολίτευση παρεμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο εμφανώς και σε μια σειρά περιφερειών στις οποίες διεξάγεται έντονη αντιπαράθεση για το χρίσμα.
Ο εκπρόσωπος της ΝΔ Πάνος Παναγιωτόπουλος άφησε σαφώς να εννοηθεί, κάνοντας αναφορά σε αποφάσεις τοπικών κοινωνιών, ότι η αξιωματική αντιπολίτευση προσανατολίζεται ακόμα και στην «κατάργηση» των χρισμάτων, ώστε να μην υπάρχουν αμιγώς κομματικοί υποψήφιοι, μια σκέψη που παραπέμπει και στον πρώτο δήμο της χώρας. Ο ελιγμός της ηγεσίας της ΝΔ φανερώνει όχι τόσο μια αλλαγή αντιλήψεων αλλά περισσότερο την ισχυρή πίεση που δέχεται από την εσωκομματική αντιπολίτευση και το φόβο για εκδήλωση πολλαπλών γαλάζιων αντάρτικων.
Η κομματική αυτοδυναμία Σαμαρά αναμένεται να σφραγιστεί σήμερα με την εκλογή του νέου προέδρου της ΟΝΝΕΔ με ανοιχτή εκλογική διαδικασία, κατά τα πρότυπα της εκλογής του προέδρου του κόμματος τον περασμένο Νοέμβριο. Και οι δύο υποψήφιοι, Κ. Χατζής και Αν. Παπαμιμίκος, στηρίζουν τη νέα ηγεσία με τους πρώην υποστηρικτές της Ντόρα Μπακογιάννη να μοιράζονται μεταξύ των δύο.

Αγώνας για ρήξη και ανατροπή

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σε απεργιακή κλιμάκωση για την ανατροπή της επίθεσης καλεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δίνει αγωνιστικό ραντεβού με τους εργαζόμενους

στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα στις 21 και 22 Απριλίου, στην πανεργατική απεργία. Κεντρικά συνθήματα του μετώπου είναι «Mπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ» και «Aντικαπιταλιστική ανατροπή, μόνη λύση μπροστά στην κρίση». Πρόθεση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η απεργιακή κινητοποίηση αυτής της εβδομάδας να γίνει σταθμός, ώστε να στείλει σαφές μήνυμα ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν.
«Είναι ώρα η Αριστερά να αρθεί στο ύψος που απαιτούν εκατομμύρια εργαζόμενοι που μπήκαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις με την προσδοκία της νίκης», επισημαίνεται χαρακτηριστικά στην απεργιακή ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και συνεχίζει υπογραμμίζοντας ότι «ο αγώνας ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης είναι αγώνας για τη ρήξη και την ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού. Για τον κοινό αγώνα των εργαζόμενων στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ των τραπεζιτών, για τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοινωνία όπου τον έλεγχο στη παραγωγή και τη κοινωνία θα έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε ξεσηκωμό τους εργαζόμενους και τη νεολαία». Στο μεταξύ, το μέτωπο καταγγέλλει τη νέα εκστρατεία τρομοϋστερίας. Σε ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημειώνει ότι το νέο κύμα τρομολαγνείας «έρχεται να προστεθεί στα επικοινωνιακά ευρήματα της κυβέρνησης για να στείλει ένα ακόμα μήνυμα συμμόρφωσης σε ΕΕ και ΗΠΑ και να αποπροσανατολίσει δημιουργώντας πάλι έναν ψεύτικο αντίπαλο στη θέση του αληθινού». Παράλληλα, επισημαίνεται η συστηματική και πολύπλευρη καταπάτηση συνταγματικών και δικονομικών δικαιωμάτων και εγγυήσεων. Η νέα τρομο-επιχείρηση «έχει σαν σύμμαχο την τηλεοπτική εκστρατεία του ψέματος και της διαπόμπευσης, τη συνεχή παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τις στοχοποιήσεις και την προσπάθεια νομιμοποίησης της αστυνομικής, μιντιακής και δικαστικής καταστολής».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία συμμετείχε και στις κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση του Μάριου Ζ., καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να αντισταθούν σε κάθε αυθαιρεσία και καταπάτηση δικαιωμάτων, με τη συμμετοχή τους στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, καταγγέλλοντας την προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κυβέρνησης.