Ανεξάρτητη κόκκινη Πρωτομαγιά ενάντια στην επέλαση του κεφαλαίου σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό

Μιχάλης Ρίζος

Είχαμε ξεσυνηθίσει! Το Σικάγο του 1886 και η αιματηρή μάχη των εργατών - μεταναστών του Νέου Κόσμου για 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, ο δικός μας Κόκκινος Μάης του ’36,

ακόμα και οι μαχητικές εργατικές Πρωτομαγιές των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης έδειχναν μέχρι τώρα πολύ μακρινές, παραδοσιακές ίσως. Ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς ήταν αφορμή περισσότερο για εκδηλώσεις τιμής και μνήμης των αριστερών, παρά για μαχητική κινητοποίηση ενάντια στη σύγχρονη εκμετάλλευση του κεφαλαίου, για την προοπτική ενός καινούριου «κόκκινου» κόσμου χειραφέτησης, χωρίς ιδιοκτησία και σφετερισμό του εργάσιμου χρόνου.
Η φετινή Πρωτομαγιά όμως δεν μπορεί να είναι αργία, ούτε μια συνηθισμένη αγωνιστική διαμαρτυρία. Έρχεται μετά από αλλεπάλληλες απεργίες και διαδηλώσεις και πριν από την υπαρκτή δυνατότητα αποφασιστικής κλιμάκωσης του γενικού απεργιακού μετώπου. Πρέπει λοιπόν να σημάνει μια πραγματική τομή στα πεπραγμένα του εργατικού κινήματος μέχρι σήμερα. Να δώσει πνοή στην εμφάνιση με μαζικούς όρους της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής λογικής, ενός νέου πολιτικού εργατικού κινήματος που θα προωθεί το διαρκή ανατρεπτικό αντικυβερνητικό, αντιΕΕ αγώνα για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση, σε σύνδεση με την πάλη για την οριστική κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.
Γιατί πριν απ’ όλα η τρομακτική αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα, η ευρωσφαγή από τους λογιστές των Βρυξελλών και η λαιμητόμος του ΔΝΤ, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αναμονής, διαλύουν και τις τελευταίες αυταπάτες για ομαλές εξελίξεις ή νέα κοινωνικά συμβόλαια στον εργατόκοσμο. Πολλές από τις αναδιαρθρώσεις αυτές (ασφαλιστικό, «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», «Καλλικράτης») δεν έχουν καμία σχέση με τα ελλείμματα και την άμεση κάλυψη του κόστους δανεισμού όπως μας παραμυθιάζουν. Είναι μόνιμες και στοχεύουν στρατηγικά. Ένα νέο τοπίο υπερεκμετάλλευσης των εργαζόμενων ετοιμάζεται.
Δεύτερο, γιατί ζούμε τη μεγαλύτερη ίσως κρίση του καπιταλισμού στη σύγχρονη ιστορία του. Η μαγεία των αγορών, της επιχειρηματικότητας, της ελεύθερης επιλογής και της ανταγωνιστικότητας έχουν πλέον ξεθωριάσει. Γι’ αυτό και η αξιοποίηση της δημοσιονομικής τρομοκρατίας, οι δεκάρικοι για τη διαφθορά, το κάλεσμα για «εθνική ενότητα» αλλά και η ανοιχτή καταστολή.
Τρίτο, γιατί αναδείχτηκαν οι πρώτες δυνατότητες της ταξικής πτέρυγας του κινήματος. Οι μαχητικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι συνελεύσεις και συζητήσεις στους χώρους δουλειάς και κυρίως ο ελπιδοφόρος συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις μπορούν να δυναμώσουν το επόμενο διάστημα, να βαθύνουν πολιτικά, να κλιμακώσουν τις μορφές πάλης και αλληλεγγύης.
Τέταρτο, γιατί το χάσμα ανάμεσα στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό και τις απαιτήσεις της βάσης των εργαζομένων είναι βαθύτατο και μη αντιστρεπτό. Η εργατική τάξη (και του ιδιωτικού τομέα) μπαίνει στον Προκρούστη του ΔΝΤ, το νέο ασφαλιστικό έκτρωμα ψηφίζεται με συνοπτικές διαδικασίες και η ΓΣΕΕ εξαρτά την προκήρυξη απεργίας από την πορεία τωνŸ διαπραγματεύσεων(!!!) για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που είναι ολοκληρωτικά στον αέρα. Βοηθώντας ουσιαστικά την κυβέρνηση στην υλοποίηση της πολιτικής της. Αν ο ακολουθητισμός (και δυνάμεων της Αριστεράς) στις πρωτοβουλίες και τα σχέδια των «κορυφών» του συνδικαλισμού ήταν στο παρελθόν λάθος εκτίμηση σήμερα αποτελεί επικίνδυνη συνενοχή.
Η φετινή Πρωτομαγιά μπορεί να αποτελέσει λοιπόν τομή: Στην αντικαπιταλιστική πάλη με συνθήματα και στόχους που θα διεκδικούν τη μονομερή παύση πληρωμής του ληστρικού χρέους, την ανατροπή του ΠΣΑ και των αντεργατικών νόμων, το πλήγμα στα κέρδη του κεφαλαίου σε όφελος των μισθών και των συντάξεων, τη νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων, την εθνικοποίηση με εργατικό έλεγχο των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την ανταποδοτικότητα. Ενάντια στο μεσαίωνα των αγορών και του καπιταλισμού.
Στον αντικυβερνητικό αγώνα, ενάντια στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του ΠΑΣΟΚ, την αντιδραστική συναίνεση ΝΔ - ΛΑΟΣ, την τεράστια επιχείρηση ιδεολογικής τρομοκρατίας και τηλεοπτικού φασισμού. Στην πάλη κατά της ΕΕ και τη «δίδυμη» ιμπεριαλιστική επιτήρηση Κομισιόν - ΔΝΤ. Στην αγωνιστική ταξική ενότητα, σε διάκριση και ρήξη από τον υποταγμένο συνδικαλισμό «υπηρέτη της κυβέρνησης» και τους φορείς του. Να γίνει βήμα μαζικής εμφάνισης της ενωτικής, ταξικής λογικής σε αποστασιοποίηση από την παραταξιακή περιχαράκωση και την υπονόμευση της κοινής δράσης. Με πρωτομαγιάτικη ανεξάρτητη συγκέντρωση και διαδήλωση των πρωτοβάθμιων σωματείων, των συνελεύσεων και των επιτροπών αγώνα. Για να βουλιάξει η Αθήνα και όλες οι μεγάλες πόλεις από την εργατική αγανάκτηση, ενάντια στους ληστές και τους τοκογλύφους του πλούτου που δημιουργούμε.
Στην εμφάνιση ενός σύγχρονου ρεύματος εργατικών απελευθερωτικών ιδεών για να βρούμε τα νήματα, τους νέους δρόμους που θα συνδέσουν την κοινωνική οργή και την αντικαπιταλιστική πάλη με την επανάσταση και τον κομμουνισμό της εποχής μας. Η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί. Ή αυτοί ή εμείς.